Geheel tegen mijn gewoonte in geef ik hier dus een recept dat ik niet zelf heb bereid. Dat deed mijn partner eergisteren. Zelf geen vegan of ook maar fulltime vegetariër, kookt hij toch al drie weken lang plantaardige maaltijden voor me. Dat mag ook wel eens in de krant.
B'eter
B’eter Mango-kokosijs
Mijn angst voor honger en neiging tot stresseten zijn natuurlijk niet handig in onze samenleving in de 21e eeuw: veel stress, en verleidingen liggen overal op de loer. Het is dan ook een groot geluk dat mindful eten op mijn pad is gekomen. Met aandacht eten, aandacht voor wat, hoe, hoeveel – en gewaar worden van de lichamelijke gevoelens.
B’eter – Troosteten en romige pompoenrisotto
Het patroon van troosten en getroost worden met eten herken ik maar al te goed. Misschien gaat het terug tot de trauma’s van mijn Russische opa (geboren in 1898 in Kirovohrad in het huidige Oekraïne) en oma (geboren in 1899 in Kaunas in het huidige Litouwen) die ternauwernood aan de hongerdood konden ontsnappen.
B’eter: Nogmaals (bruine) bonenburgers
Onlangs meldde de NOS dat de verkoop van vleesvervangers wereldwijd afneemt, ook in Nederland. Wat zou er aan de hand zijn? Hebben consumenten eindelijk door dat ze vlees niet hoeven weg te laten of te vervangen, maar dat er heerlijke gerechten bestaan zónder vlees of -vervangers? Of zijn consumenten zelf massaal vleesvervangers gaan maken? Vleesvervangers zelf maken is namelijk gezonder, goedkoper, beter voor het milieu en tamelijk simpel.
B’eter – Bosvruchten, geschenken van Moeder Aarde
Nergens voelt het voedsel zo’n geschenk van Moeder Aarde als wanneer ik bosvruchten pluk en eet, zo uit het bos. Natuurlijk is elk voedsel, ook een magnetronmaaltijd uit de supermarkt, een geschenk van Moeder Aarde. Zonder Moeder Aarde, de zon, de regen, en talrijke menselijke en niet-menselijke levende wezens was er überhaupt geen voedsel. Maar het proeven van een bosbes of bosaardbei, zo uit het bos, is toch een andere ervaring, die mijn verbondenheid met Moeder Aarde en het hele ecosysteem waarin wij leven voedt.
B’eter – Noorwegen, 1 km per uur – en simpele recepten voor op vakantie
Waar vertragen en met volle aandacht, langzaam lopen voor mij in het dagelijks leven best een uitdaging is – ik heb de neiging om dingen, ook lopen, nogal gehaast te doen – was het nu voor mij de enige mogelijkheid. Goed kijken waar ik liep en elke stap langzaam en met aandacht zetten: het was voor mij een goede oefening. Ik heb al wandelend veel spinnetjes, kevertjes, rupsjes, bloemetjes en paddenstoeltjes gezien. Noorwegen, ca. 1 km per uur. Er zijn ergere kaarten om te trekken.
B’eter – Eten als hobbits
Kan je meerdaagse wandeltochten maken met een lichtgewicht uitrusting en toch zelf lekkere maaltijden bereiden? Het was een uitdaging die mij de afgelopen twee weken in Schotland bezighield, toen ik daar met mijn vriendin (zonder auto) rondreisde om wandeltochten te maken en te wildkamperen.
B’eter – mijn bio van vroeger is nu vega
Wij kenden in die tijd geen bio of vega, al zal die stroming er best wel kunnen zijn geweest. Er groeiden appels, pruimen en peren aan de bomen, bessen en aardbeien aan planten en struiken, we noemden dat fruit. De toevoeging vega of bio ontbrak.
B’eter – Italiaans eenvoudig
Precies een jaar geleden verhuisde ik met mijn vriendin terug vanuit Noord-Italië, waar we een jaar hadden doorgebracht. Nu, opnieuw in de zomerpauze, rond de overgang van juli op augustus, ontstond er ineens ruimte in mijn hoofd om op deze tijd te reflecteren, waarbij twee vragen steeds opnieuw in mij opkwamen. Wat was in de keuken (1) de grootste ontdekking die ik daar heb opgedaan en (2) het product waar ik mij het meest heb beziggehouden? Vandaag realiseerde ik mij toch dat op allebei deze vragen hetzelfde antwoord gegeven kan worden: focaccia.
B’eter – Serendipiteit, plantaardige kookroom, en paddenstoelenroomsaus
Er zijn verschillende toevallige waarnemingen en ontmoetingen geweest die mij een duwtje gaven richting een vrijwel vegan eetpatroon. Ik beschreef lang geleden al hoe ik tijdens een herfstvakantie in een huisje in Bretagne, ik meen in 2016, voor het eerst werd geconfronteerd met het leed veroorzaakt in de melkveehouderij door het weghalen van pasgeboren kalfjes bij hun moeder. Ik meende de ontreddering in de ogen van de kalfjes te zien, en de wanhoop in het geloei van de koeien te horen. Die vakantie was voor mij een keerpunt. “Als je eenmaal iets weet, ben je verantwoordelijk. Voor wat je doet, en voor wat je niet doet” citeerde ik de filosoof Jean-Paul Sartre in mijn stukje uit die tijd.
B’eter Eiwitten en tante Mářa’s rodebessentaart
Bij het eten van deze taart denk ik altijd in dankbaarheid terug aan mijn lieve oude tante Mářa aan wie ik mijn prille kennis en liefde voor de natuur – en lekker eten – te danken heb. De rode bessen kwamen vroeger uit de tuin van mijn opa en oma.
B’eter – eiwitten en Yvette’s bruinebonenburgers
Ik wil het hier even hebben over eiwitten. Als ik vertel dat ik geen vlees en zuivel eet, vragen mensen vaak of ik wel genoeg eiwitten binnenkrijg, met mijn (vrijwel) veganistische dieet. Ik vond dat nooit een probleem, ik ben redelijk gezond – en heb bovendien begrepen dat de meeste mensen juist meer eiwitten consumeren dan gezond voor ze is. Op een gegeven moment was ik toch wel benieuwd, en ik installeerde een app.