De Vlaming Ksaf Vandeputte (1952) werkt als maatschappelijk werker en psychotherapeut. Hij is zeer geïnspireerd door het boeddhisme, meditatie en psychotherapie vormen volgens hem twee polen van eenzelfde gebied. Hij is lid van twee sangha’s in Vlaanderen en gewijd door Dharmavidya (David Brazier), maar even goed geïnspireerd door Thich Nhat Hanh en Ton Lathouwers. www.meditatief.be
Al in 1991 schreef de bioloog Rupert Sheldrake ‘De wedergeboorte van de natuur.’ Daarin staan inzichten die we ons blijkbaar nog altijd eigen moeten maken. Dat we ons als mens boven de natuur plaatsen waardoor we het vanzelfsprekende recht lijken te hebben om deze planeet ongestraft leeg te plunderen en te vergiftigen.
We kunnen niet alle problemen oplossen, maar de uitroeiing van basisproblemen, zoals honger, oorlog en uitbuiting moet mogelijk zijn. Zoals Thich Nhat Hahn voorstelt, kunnen we ons elke dag inprenten hoe afhankelijk we zijn van de aarde en van andere mensen. Dat we wezens zijn die wel moeten samenwerken, willen we overleven.
Kennis is nog geen inzicht, laat staan wijsheid. Kennis op zich blijft louter een verzameling feiten, zoals je stenen kan verzamelen of schilderijen of opgeprikte vlinders.
Boeddha noemde zichzelf verlicht maar mat zich nooit een verheven, laat staan een goddelijke status aan. Hij trapte nooit in de val van deelname aan wereldse, noch van streven naar religieuze macht. En nu hij dood is, heeft hij onze ogen nodig om naar de wereld te kijken.
In onze westerse cultuur lijden we aan permanente ontevredenheid. Het geluk ligt altijd ergens anders, we moeten nog zoveel doen, we zijn niet oké zoals we zijn, we moeten veranderen.
Ik heb mezelf getraind in vertrouwen op intuïtief weten. Ik kan mijn denken vaak loslaten maar toch kan ik niet volledig vertrouwen op het totaal andere, de ondefinieerbare toestand van niets moeten ‘weten’ en je totaal durven overgeven aan de realiteit.
Niets bestaat op zich, alles heeft een oorzaak, een voorwaarde om te bestaan. Er is geen toeval maar ook geen goddelijk ingrijpen, er is enkel de wet van oorzaak en gevolg.
In het boeddhisme leven religieuze praktijken en nuchtere benaderingen naast mekaar. Niemand heeft de waarheid in pacht, wie dat beweert vernauwt de ‘waarheid’ enkel tot zijn ego.
Een echte boeddhist snapt niets van zichzelf. Daarom lacht hij nogal vaak, soms wat ongepast, maar toch vooral met zichzelf. Hij weet dat hij dom is maar vindt dat niet erg. Het is geen schande om dom te zijn. Een echte boeddhist trapt ook niet in de val stiekem te vinden dat het juist slim is te weten dat je dom bent.
