Contact maken met je ware aard is een bekend zenthema. In de christelijke mystiek kom je dit motief eveneens tegen.
Een van de grootste problemen van boeddhisme vind ik dat het voor onze tijd geen of een tekortschietende verklarende kracht heeft voor het gebeuren in de wereld.
Waarom maken mensen van leegte een begrip dat de hele werkelijkheid omvat? “Als alle individuele vormen leeg zijn, dan leven wij in leegte.”
Wie de kunst van de leegte verstaat, weet het evenwicht te bewaren tussen houvast en geen houvast. Het is precies daar, op dat punt, dat de glimlach van een kind je waarlijk kan doen beseffen dat je leeft.
Wie niet in staat is zich vrij te maken voor een weg van persoonlijke zuivering, kan zich door de ethiek van de Boeddha laten inspireren maar leeft als een bombu in samsara.
Een kernvraag voor westers boeddhisme: Wat prevaleert als zingevend kader, traditie of moderniteit?
Taigu was ooit in het middelgebergte van de Duitse Harz met de oudste van zijn courante vrienden. Hier zijn wouden vol everzwijnen temidden waarvan Ryokan zo uit het niets naar voren zou kunnen treden.
In wat werkelijk lijkt, zie je wat werkelijk is. Of je ziet het niet. In beide gevallen zie je hetzelfde.
Bij zelfonderzoek ontdekt Taigu twee zielen in zijn binnenste. Zal bij de moderne mens de leegte het ooit winnen van de doelgerichtheid?
Baptisme lijkt meer kaas van bevrijding te hebben gegeten dan boeddhisme.
