Dit besef van tijdelijkheid en eindigheid van het fysieke bestaan werd doordrongen door een ander besef. De twee doorkruisten elkaar als het ware, terwijl ze samen toch een eenheid vormden: het besef van doorgaande verandering.
Hakim schrijft gedichten. Gedichten die ontroeren zoals de gedichten die mijn dochters schreven toen ze het schrijven net onder de knie kregen, vaak met een kriebelig tekeningetje erbij.
Misschien denkt iemand bij onverschillige betrokkenheid aan ‘niet(s) om een ander geven’, ‘alleen aan jezelf denken’, aan een egoïstische of egocentrische levenshouding.
De Bijbel ligt al een tijdje opengeslagen op tafel. Op bladzijde 995. Al weken is het een terugkerende mantra: De raad in het hart van een man is als diepe wateren, maar iemand met inzicht zal hem naar boven halen.
Hoe vaak kijk ik niet echt? Hoe vaak loop ik voorbij aan een Turkse tortel, het lijnenspel van zon en baksteen, een ander mens? Hoe vaak zie ik wat ik denk te zien in plaats van wat er werkelijk is?
Hoeveel mensen heb ik in mijn leven gekend – al dan niet goed of intiem – die er ook weer uit verdwenen. Andere interesses. Verminderde gemeenschappelijkheid. Verdwenen liefde
Wanneer we beseffen dat geen enkele beweging van gedachten, hoe heftig ook, deze serene ruimtelijke staat zo stralend als de hemel, aantast, dan hoeven we niet langer overweldigd te worden door ongunstige of vijandige omstandigheden – en met name door onze interpretatie (= denken en voelen) ervan.
Laten we dansen en de schepping vieren. Laten we dat vooral doen en daarbij niets en niemand buitensluiten.
Hij [een vriend] vertelde hoe het is om weken achtereen op zee te zijn. Hij zei dat er iets verandert in je hoofd doordat jij en de boot waarop je je bevindt slechts een klein en onbeduidend stipje zijn te midden van de onmetelijke oceaan.
Als ik tegen monniken spreek, spreek ik eigenlijk tegen een vreemd soort mens, een marginale persoon, want in de moderne wereld is een monnik niet langer een gevestigd persoon met een eigen plek binnen de maatschappij.
