Nu de lente helemaal is doorgebroken, kriebelt het. Meer leven, meer ruimte, meer tijd. Maar soms krijg je ook het gevoel dat de tijd je inhaalt. Wat mijzelf betreft: veel BN-ers op tv…nooit van gehoord. Straat-enquêteurs? Ze lopen me straal voorbij – te oud.
Het is geel en heeft twee pootjes. Een kanarie? Nee, twee glaasjes advocaat. Vrede en alle goeds.
Democratie gaat over deze bekommernis om de ander, wat zelfs vastgelegd is in onze Grondwet. Steeds wanneer die bekommernis in het gedrang komt, staat de democratie op de tocht.
God? Het valt niet te benoemen…er valt niet over te praten. Zen kent geen God, maar ons gewone leven is wel de Weg.
De zeven paden van mijn labyrint voeren mij overal. Ze slingeren heen en weer en je hebt er geen vat op al kun je maar één kant uit. Er is geen plaats waar ik niet kom.
Ook stond ik werkelijk paf van een paar bizarre verschijnselen die Geurtz beschrijft binnen de Tibetaans boeddhistische praktijk van zijn wereldberoemde leraar Sogyal Rinpoche. De auteur dicht ze toe aan wat hij de religieuze kant van deze praktijk noemt.
We zullen allemaal voor en in ons zelf de verloren samenhang tussen de belevingswerelden moeten herstellen. ‘De schepping’, zegt hij, ‘dat ben je zelf.’ Het moet de komende twee decennia –langer hebben we niet- van onderop komen.
Ik heb me ook nooit eerder zozeer ‘in het moment’ gevoeld. Die wonderlijke aaneenschakeling van momenten die voortkomen uit wat eeuwig is.
