Je vastbijten in het oordeel dat het fout is wat Nico gedaan heeft, lost niets op.
Rigpacentrum, zaterdag. ‘Evenmin maak ik me erg druk over de vraag of het boeddhisme zich precies conform de tradities ontwikkelt in Nederland. Wel vind ik belangrijk dàt er sprake is van ontwikkeling.’
Met een aantal sanghagenoten gaan we daarom op zondag 20 september om 10.00 uur als vlamdragers voor de vrede een stukje van de route lopen.
Toen gingen we het doen. Zitten. En we zaten. Al was het maar vijf minuten. Vijf gouden minuten.
Mijn boeddhistische thema in deze column gaat over oordelen als: Dit is boeddhistisch en dàt is on-boeddhistisch.
Zij is altijd soms, lees het als je durft.
Dan hoor ik eindelijk in zijn antwoord wat verstaan wordt door wat ik wezenlijk ben. De meesters binnen en buiten mij vloeien samen: oostpoort, westpoort, noordpoort, zuidpoort.
Je houdt van Warner of je negeert hem, schreef het BD.
Waar ik ook zo van onder de indruk ben, is de volkomen onlosmakelijkheid tussen wat Longchenpa Zicht noemt en Mededogen. Zicht is er zeker van worden dat wat verschijnt het spel van ervaren is en ondervinden dat ervaring open is. Dit gaat gepaard met ‘Mededogen dat niet oprijst, niet ophoudt te bestaan en zonder zelf is.’
Kana drukt een onbeschrijflijke ervaring uit van bewondering, bewogenheid, lof, verwondering, verdriet, vreugde. Wij zouden minimaal een uitroepteken gebruiken. Maar de betekenis van kana reikt veel verder.
