Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien.
Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.
Mijn geest beweegt, niet de vlag, niet de wind. Mijn geest is soepel als een kind.
Bon, Frank Zappa zei al eens tussen snor en sik door “the mind is like a parachute, it doesn’t work if it’s not open”.
Er is geen menukaart en je kan er niet betalen. Toch is het een win-win situatie.
Hoeft het altijd iets spectaculairs te zijn, zoals een grote reis en in schamele tenten wonen andere kant van de wereld; stervende mensen begeleiden? Continenten bereizen? Nee!
Zit daar toch wel een grappige meneer met baard en rond brilletje wat rond te turen, en piept die met zijn oogjes terug!
Niet meer roeren in mijn kom water met zand, steentjes , blaadjes en mijn ingrediënten. Gewoon de kom neerzetten, alles tot rust laten komen, en gewoon accepteren wat er in het helderder wordend water zichtbaar wordt.
Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
