Emmaho is boeddhist in de Tibetaanse traditie.
Overal heb ik hem bij mij. Een monnikstas met daarin genomen geloften, regels, dag/na/dag geloften, kleurige zen Peacemakers rakusu, en het onzichtbare rugzakje openheid naar mijn medemens en engagementen.
De straatretraite: met enkel je identiteitskaart, een slaapzak en de kleren die je aanhebt “sans domicil” zijn. Je laat je uurwerk, geld, bankkaart, gsm…bezit, achter en wordt een kleine week dakloos in Brussel.
Niet meer roeren in mijn kom water met zand, steentjes , blaadjes en mijn ingrediënten. Gewoon de kom neerzetten, alles tot rust laten komen, en gewoon accepteren wat er in het helderder wordend water zichtbaar wordt.
Eigenlijk steekt de lucifer geen mensen aan, ze doen het zelf, ontbranden spontaan of ontdekken opnieuw hun waakvlammetje.
Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien.
Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.
Mijn geest beweegt, niet de vlag, niet de wind. Mijn geest is soepel als een kind.
Bon, Frank Zappa zei al eens tussen snor en sik door “the mind is like a parachute, it doesn’t work if it’s not open”.
Er is geen menukaart en je kan er niet betalen. Toch is het een win-win situatie.
