De Vlaming Manu Grisar was ooit een begaafd en goed opgeleide muzikant die tientallen instrumenten bespeelde. Tot jaren geleden in het Verenigd Koninkrijk een oude dame met haar auto tegen de motorrijdende Manu reed. Een handeling die hem bijna het leven kostte. Door de effecten van een medische behandeling verloor Manu zijn gehoor grotendeels en is het nooit meer stil in zijn hoofd. Maar zijn optimisme, gevoed door het boeddhisme, behield hij en warmt er anderen mee. Manu is regelmatig in het Verenigd Koninkrijk, waar specialisten de omvang van de schade vaststellen. In het BD schrijft Manu onder het pseudoniem Emmaho.

Manu Grisar was drie maanden in retraite. Net na nieuwjaar werd er serieus gewerkt aan het probleem van zijn doofheid en werd een cochleair implantaat geplaatst op de zenuw van zijn linkeroor. Dat wordt dan wel acht maanden revalidatie om terug te leren horen. Tijdens de retraite schreef hij deze column.

Binnenkijker

Ik kies bewust om enkele maanden op het kussen door te brengen als een kluizenaar, schipbreuk uit deze op dolle koers varende maatschappij.

Elke dag spoelen er wel een hoop helikoptertjes aan op het strand van mijn terras. Soms raap ik ze als een jutter op, heet hen welkom, sta stil met verwonderde bewondering en bewaar ze in een potje. Het is toch een behoorlijke afstand van de esdoorn tot in mijn grensgebied.

Daarbuiten is er geen gesprek en geen oogcontact, geen ogen-blik, maar blijvend naar binnen kijken.

Ook al zie ik die ene mooie dikke witte borstelstreek op het hemelsblauwe canvas, de witte donsveer vol parels van dauw op de zwarte steen, de maan die zwelt en stilletjes opgegeten wordt, omringd door lichtjaren kerstverlichting, de zon die enorm moeite doet om door een wolkendek te priemen. Het gebeuren is enkel in mijn geest.

Een geest die deels huist in mijn bovenkamer (duidelijk van Ikea, want er zijn missende vijzen en rondelletjes), die net als klei door veel te kneden soepeler wordt en door hem ongebruikt te laten liggen verhardt en korstig wordt.

Mededogen bevochtigt en liefde verwarmt en dan kan plots élke vorm ontstaan of nog niet geboren zijn.

Mijn geest beweegt, niet de vlag, niet de wind. Mijn geest is soepel als een kind.

Het is daar waar ik vasthoud en vastzit, waar de oplossing begint.

Mijn oren zijn stuk maar er is een zon onderweg om een totaal nieuwe ongekende klankenreeks uit te strooien als stralen van een zonsopgang, rechtstreeks in de hersenpan.

Als een nieuwe lichting van ontdekkingsreizigers zal ik u tijd vragen voor ik alles wat in kaart heb kunnen brengen in de contouren van dat nieuwe universum.

Een uiterst bekwame ambachtsman zal snijden en met vaste hand dit nieuwe geluid letterlijk aanboren.

Vergeef mij als ik maandenlang nog wat verblind zal zijn en zoekende.

Puzzelend welk geluid ik een naam zal geven in die nieuwe schepping.

Twee ervaringen; één nu bezig terwijl deze woorden zich aanbieden, één kort na de jaar(ver)wisseling.

Ik kijk rustig verder terwijl een traan welt, een vloek versmacht, een boze draaikolk wervelt, de stilte hoorbaar mij beroert en het signaal enkel ruist.

Net als een regenboog er is, en toch niet, stel ik mijn binnenkijker scherp.