‘Willen wij het etiket boeddhist op onszelf plakken?’ Er was een gedeeld aanvoelen dat de identiteit boeddhist ons niet lekker zat.
Ik heb nooit iemand ontmoet die is beginnen mediteren met de intentie om in de wereld van de goden herboren te worden.
Ik maak er voor mezelf een punt van om in iedere mindfulnessgroep die ik start, bij het openingsrondje iedereen expliciet en gemeend welkom te heten. Daarmee is, van in de eerste minuten, alles al gezegd.
Ik droom van een wereld waarin religie de meest natuurlijke zaak is (en niet bovennatuurlijk). Waar we instinctief aanvoelen dat religie nooit mag worden vermengd met geloof, met identiteit, met macht.
Deze training is voor mensen die zelf wat willen doen. Of het ook aan de ziekte zelf iets doet? We hebben geen reden om dat aan te nemen. Daar gaat het ook niet over. Het gaat over hoe omgaan met al die onrust, die gedachten en gevoelens die onvermijdelijk bij een ziekte als kanker horen. Lijden aan kanker is voor een groot deel lijden aan het weten dat je kanker hebt.
Ik maak er voor mezelf een punt van om in iedere mindfulnessgroep die ik start, bij het openingsrondje iedereen expliciet en gemeend welkom te heten. Daarmee is, van in de eerste minuten, alles al gezegd.
Ik heb mijn hart verloren aan de dharma. Maar het blijft onvervreemdbaar mijn weg, die ik zelf te gaan heb en die mij op onbekende paden brengt.
Waar zit onze kwetsbaarheid als leerling tegenover een boeddhistische leraar?
De bereidheid om lijden te zien roept op tot actie. Als we bereid zijn het mooie en het goede te zien kunnen we ertoe bijdragen. Dat is onze natuur. Het is maar als we onze ogen sluiten dat we verharden.
Ondoorgrondelijke stilte. Ik had me al maanden van te voren voorgenomen om over deze tekst te spreken op onze sesshin. Ik heb heb hem talloze keren herlezen en beluisterd. Het is de meest gespeelde track in mijn iTunes bibliotheek. En iedere keer werd ik stil. Er kwamen geen woorden meer, enkel stilte. Ik werd ongerust of ik er wel zou kunnen over spreken. Ik kon niet anders dan wachten tot ik bij de teisho, een beetje naakt, voor de groep zat niet wetend of er wel woorden zouden komen.
