Daar sta je dan, helemaal alleen, achtergelaten, gepakt en gezakt, maar de wereld draait verder en tijd is iets waar wij naar leven, en héél stipt.
Wij gebruiken tijd zo rigide. In het Westen gebruiken ze tijd, in het oosten hebben ze tijd. Wij gaan op een bijna autistische manier om met tijd.

In het verkeer zorgt het intrappen van het gaspedaal om tijdig ergens te zijn voor files. In het leven zorgt dat gedrag dat we enkel oog hebben voor hen die meekunnen met de race. We zien enkel diegene voor ons en die net achter ons. Met de illusie dat we beter en meer moeten kunnen en hard moeten opletten niets te verliezen, of te laten stelen door onachtzaamheid. Bang om te verliezen wat we niet eens écht hebben. Zij die moeten afhaken of letterlijk en figuurlijk op een zijspoor worden gezet worden onzichtbaar. Voor hen hebben we geen tijd. Ze kosten ons alleen maar.

De bagage die de uitgerangeerden hebben is zo kostbaar, misschien wel precies waar de racende wereld nood aan heeft. Maar die rennen liever achter de wortel van geld, macht, aanzien, ambitie  en de illusie dat ze waardevol zijn en zinvol werken. Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien. Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.

Maar dan moeten ze elkaar vinden of stevig op zoek gaan want er zijn énorm veel zijspoortjes waar mensen uitgerangeerd worden. Je moet dan toch over je angst om snelwegen en snelsporen over te lopen. Enorme inspanningen leveren om lotgenoten te zoeken. Op mijn eenzame zijspoortje richt ik met alle macht mijn hoofd op om wat zon te vangen, tussen het onkruid en de shit. Geen mens die je begrijpt, niemand die je ziet zoals je bent, zelfs het etiket is voor hen onleesbaar. Een etiket wordt zelfs niet gelezen, het is voldoende dat het op je voorhoofd plakt. Een streepjescode die eigenlijk de tralies van je gevangenis wordt.

Sommigen trainen zich in het niet weten en proberen de vooroordelen en projecties uit hun ogen te wrijven. Maar het blijft soms bij goede bedoelingen. Men luistert soms enkel naar iemand om een weerwoord te kunnen geven. Er was ooit iemand die wat gras afsneed en er op ging zitten, die zo rustig en onbevreesd naar binnen keek, vol openheid en liefde, vol onvoorwaardelijkheid.

Wat is helend? De formule die je weer een mens maakt? Geen theoretische boeken of lezingen maar iemand die gewoon stil naast je zit, die bereid is om zelf naar binnen te kijken, die je stilte beluistert en geen enkele zucht gaat interpreteren. Zichzelf graag ziet en daardoor ook jou. Die los van de snelweg van het leven,blijft, met een vriendelijke focus. Geen vragen, geen nood aan invullen, geen oog, oor, neus die interpreteert. Geen stollen van jezelf tot een beeld, geen bevriezen; maar een stille aanwezige warmte, rustig, menselijk. Voor jezelf, voor de andere! Luisteren met het hart, zonder reactie van “ah dat ken ik”, of raad geven, zonder vastbreien van concepten.

Je mag gerust steken laten vallen, een ander patroon volgen,de rode draad is het “mogen zijn”. Elke stap, elke ademteug, elke slok thee, elke hap, … bewust maken. In dat vormeloze. De draden van lijden lossend en de ballonnen zien oplossen ver weg. Wolkenloze lucht. Open hemel, universum, en je lichaam als een berg, liefdevol de aarde aanrakend.