Er zijn mensen die geloven in reïncarnatie of in wedergeboorte. En er zijn mensen die zich vorige levens (zeggen te) herinneren; die ‘geloven’ niet, die weten. En die herinneren zich dus ook hoe het is, dood te gaan, dat hebben ze op diverse manier ondergaan (‘gedaan’ lijkt me te actief uitgedrukt). Ik hoor daar niet bij, ik heb het nog nooit gedaan – doodgaan – ik weet het niet.
In een heel ver land was het zo koud dat de regen soms een hele nacht als bevroren pijpenstelen aan de wolken bleef hangen.
Wat voor zekerheid is dat eigenlijk die boeddhisme mensen biedt, vraagt Williams zich af. Wie, schrijft hij, zou er wedergeboren willen worden als een kakkerlak in Zuid Amerika?
Als je wedergeboorte en karma tot de hocus pocus rekent van voorbije tijden en culturen, besef je dan wel dat hiermee de bodem ontvalt aan wat de Dharma tot de Dharma maakt en boeddhisme tot boeddhisme?
De ideale leraar is (voor mij) degene die je teleurstelt door hem of haar niet teleur te stellen.
Of, zoals Martine Batchelor destijds tegen me zei: er zijn leraren die niet zo aan hun leerlingen gehecht zijn , die ze moeiteloos naar een andere leraar kunnen laten gaan.
Enkele beschouwingen over kamma* en wedergeboorte
Boeddhisme geniet een zekere mate van populariteit, maar in hoeverre is een pad naar bevrijding door dit en toekomstige levens voor al die enthousiaste volgelingen een levende realiteit, en niet slechts een optie waar je in geloven kunt of niet?
De huidige veertiende Dalai Lama blijkt een strateeg van de eerste orde, die ook zonder politieke macht het politieke spel blijkt te beheersen.
Tegen de tijd dat de Dalai Lama ongeveer negentig jaar is, zal hij hoge lama’s en andere betrokkenen raadplegen, en opnieuw het systeem van reïncarnatie evalueren en vaststellen of de Dalai Lama instelling in de toekomst nog zal bestaan.
