Tekstschrijver / journalist. Leerling van Niko Tydeman Sensei, verbonden aan het Zencentrum Amsterdam.
De dorheid trok in mijn botten en mijn ziel en verdroogde daar iedere verwachting, hoop en gedachte.
‘Hoe kun je dit aan?’ vraagt de NL verslaggever. ‘Dit is het leven,’ antwoordt hij. ‘Dit is de natuur. We hebben geen zeggenschap.’
Dat er veel zeer zit bij mijn laagste werveltje, is evident. Zeer dat niet meer te onderdrukken valt maar vanuit mijn onderrug hoger en hoger stijgt en er in de laatste weken in loeiende huilbuien uitkomt.
Vrijheid is aan het veranderen.
Langzamerhand wordt de ruimte kleiner, mijn leven kleiner. En – paradox! – mijn vrijheid steeds groter.
Op weg naar dag twee van de de city sesshin. De opkomende zon trekt lilaroze strepen. Gevels – herinneringen aan eeuwenlang levens – weerspiegelen rimpelend in de gracht. ‘We mogen weer!’ hoor ik achter me. Een medezitter komt naast me lopen. Ja, we mogen weer.
Als deze man geen zennie is, eet ik mijn rakusu op, denk ik bij mezelf terwijl ik de houten trap op klim naar de zolderverdieping.
‘May every day be limitless like today’s sky, which in its blue contains everything, as it knows nothing.’ Roshi Malgosia Braunek
Zo nu en dan kan ik een druppeltje laten vallen in het brandende bos. En ik neem mezelf elke dag weer voor niet bij te dragen aan lijden en ervaar elke dag weer dat het een onmogelijke opgave is.
