Lekker hoor. Zo’n nieuw jaar. Als een met knisperend frisse lakens, strak opgemaakt bed. Als een nieuw notitieboekje, blanco, wachtend. Het oude, het volle, het moeilijke laten we achter. Buiten is het, as we speak, 11 graden en zijn er lentegeluiden galore. Hoppa, we gaan weer naar het licht! En ja, ik weet het. Voor januari om is, zitten we weer in dezelfde groef als vorig jaar en het jaar daarvoor… Maar toch. Even is er de belofte van nieuw en leeg.

Op kerstavond zat ik, zoals elk jaar, in de Amsterdamse Dominicuskerk en realiseerde me, zoals ook elk jaar, dat het eigenlijk allemaal één pot nat is, dat spirituele. Er werd mooi gesproken, over opnieuw geboren worden. Over Jezus die tegen de belangrijke rabbi Nikodemus zei dat een mens uit water én uit geest geboren moet worden. Water, vruchtwater uit de moederschoot.En geest, want de geest waait het leven open, door adem, liefde en nieuw perspectief. En om dat andere weten gaat het, het weten van het hart en het verlangen opnieuw geboren te worden. Dat zei Jezus en voor de belangrijke Nikodemus, geestelijk leider, was het allemaal nieuw.

Tussen kerst en oud en nieuw zat ik drie dagen op mijn kussentje bij die andere Niko, ook geestelijk leider. En ook hij sprak over opnieuw geboren worden, iedere seconde. En sterven natuurlijk, want het blijft wel Zen.

Laat het even tot je doordringen.
Iedere seconde kans op bevrijding. Ongeacht tegenstellingen als ziekte, gezondheid, arm, rijk, oud, jong. Bevrijd leven, vrij van je eigen blik die alles kleurt en beperkt. Je bewust van die onaantastbare kern, die zuiverheid in ons die niet bezoedeld kan worden. Weten dat het meest waardevolle in je, onaantastbaar is.
Mooi hoor.

Maar ik vond het lastig, dat besef van dat onaantastbare. En opnieuw geboren worden zat er al helemaal niet in want ik had pijn. Fysieke pijn, met uiteraard het bekende schepje erbovenop: verdriet omdat ik pijn had. En ook nog bang dat het nooit meer over zou gaan natuurlijk. Dat is wat zazen doet. Je zit in die houding, die strakke vorm die alle zooi vanuit het dharma orgaantje bij uitstek, het hart, omhoog en naar buiten duwt. Zichtbaar voor iedereen en vooral voor jezelf. Niks geen besef van onaantastbaar. Alleen maar uithouden en blind vertrouwen totdat eindelijk eindelijk de laatste gong klonk. Toen kijken naar de mensen die jukai ontvingen en een nieuwe naam. Ook in blind vertrouwen. Voelen dat ik zelf ook weer jukai ontving, en jazeker, opnieuw geboren werd.

Ik heb me dus maar voorgenomen eendenveertjes te kweken komend jaar. Eendenveertjes waarlangs kou, regen, hagel, sneeuw, pijn, verdriet en alles wat komt, wegloopt en die het zuivere eendenwezentje daarbinnen beschermen en intact houden. Want dat is wat zazen ook doet, eendenveertjes kweken.

Kome wat komt. Ik word opnieuw geboren. Als eend.
Ik hoop dat jullie ook veel eendenveertjes kweken in 2014.
Gassho.