Ik vroeg: ‘Wat is je taak?’. ‘Er zijn’, zei de dharma
Connie Franssen
Het jaar 2022 – dag 118 – gejaag
De stille drukte in mijn hoofd.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Connie Franssen – Alleen als ik lach…
De dorheid trok in mijn botten en mijn ziel en verdroogde daar iedere verwachting, hoop en gedachte.
Vrijheid of zoiets
‘Hoe kun je dit aan?’ vraagt de NL verslaggever. ‘Dit is het leven,’ antwoordt hij. ‘Dit is de natuur. We hebben geen zeggenschap.’
Poortje
Adem langs mijn wervels. Sangha naast en tegenover. Ochtendlicht.
De kleine vrijheid
Vrijheid is aan het veranderen.
Langzamerhand wordt de ruimte kleiner, mijn leven kleiner. En – paradox! – mijn vrijheid steeds groter.
Connie – Badwater
Op weg naar dag twee van de de city sesshin. De opkomende zon trekt lilaroze strepen. Gevels – herinneringen aan eeuwenlang levens – weerspiegelen rimpelend in de gracht. ‘We mogen weer!’ hoor ik achter me. Een medezitter komt naast me lopen. Ja, we mogen weer.
Een rozentak is geen rozentak
Als deze man geen zennie is, eet ik mijn rakusu op, denk ik bij mezelf terwijl ik de houten trap op klim naar de zolderverdieping.
Zie overzijde
‘May every day be limitless like today’s sky, which in its blue contains everything, as it knows nothing.’ Roshi Malgosia Braunek
Twijfelzomer
Zo nu en dan kan ik een druppeltje laten vallen in het brandende bos. En ik neem mezelf elke dag weer voor niet bij te dragen aan lijden en ervaar elke dag weer dat het een onmogelijke opgave is.
Wat dacht de Boeddha van geweld…?
Natuurlijk is bekend dat de Dalai Lama geweld afraadt en dat in de boeddhistische landen geweld echt wel voorkomt. Maar hoe zit het bijvoorbeeld met de Boeddha zelf.
Ikje
Volgens het schermpje zitten we ergens boven Omsk en moeten we nog zeven uur. Mijn geest begint te bewegen. De slee van drs P komt voorbij, en wat de Chinezen in het vliegtuig in Amsterdam gaan doen, de kleine Pjotr die van de slee gegooid werd, opgegeten door wolven, hoe lang zou het duren voor je de grond raakt als je neerstort? Mijn geest waait en gaat.
Niets doen
Never a dull moment op het kussen.
Thee
Soms is ieder woord te veel.
De noodzaak van compassie
Een van de meditatievormen die helpt compassie te ontwikkelen is mindfulness: van moment tot moment bewust, in openheid en zonder oordeel aanwezig zijn, wat ontwikkeld wordt door aandacht aan het huidige moment te geven, en zoveel mogelijk nergens op te reageren.[
Malevich spreekt
Het zwarte vierkant is verlichting. Pure verlichting.
Eend
Ik heb me dus maar voorgenomen eendenveertjes te kweken komend jaar. Eendenveertjes waarlangs kou, regen, hagel, sneeuw, pijn, verdriet en alles wat komt, wegloopt en die het zuivere eendenwezentje daarbinnen beschermen en intact houden.
Vroedman
Oef. Wat heb ik lang niet geschreven. Er valt ook niets te schrijven, qua kussentje. Ik zit maar zo’n beetje te zitten. Geen inzichten, geen heftige emoties, geen angst, geen vreugde. Niets.
Mijn kop is een cafetaria of een goed gevuld magazijn of een krankzinnigengesticht of gewoon een hoofd
Opeens ben ik me er van bewust, mijn gedachten, wensen en verlangens tollen door m’n kop. Toch ben ik in rust, neem waar wat er gebeurt. Op een kalme wijze. Ten minste, dat verbeeld ik me. Dat mediteren levert toch wel wat op. Oeps. Mu.
Het verstand te boven
Het is herfst op het kussen. Kaal, stakerig en er waait een kil windje. Wat doe ik hier? vraag ik me af als ik de zendo inloop.
Ik ben de zee, zacht kabbelend over kleine kindervoetjes.
Machtig brullend en alles meesleurend op haar pad. Geheimen koesterend in haar diepte. Troebel of helder. Diep en ondiep.
Alles is best veel
Ik zit omdat ik verlicht ben, niet omdat ik dat wil worden. Verwachtingen en ideeën over verlichting worden daarmee losgeweekt en flard voor flard achtergelaten.
Laat niets werken
Niets werkt. Wat ik ook doe, laat, probeer, streef, praat, schrijf – niets werkt. Niets is opgewassen tegen dit mysterie dat leven heet, dat de dood is.
Vriendjes met magere Hein
Dat is wel een beetje een ding van de dood. Ook al zie je het van mijlenver aankomen – en wie ziet dat niet? – toch is het altijd onverwacht. Wij boeddhisten denken vriendjes te zijn met magere Hein. Leven, dood, karma, het wiel draait maar door. We zitten op ons kussen en zien het draaien en stagneren. En weer draaien.
