Een jaar geleden ben ik uit de kast gekomen. In een intiem tweegesprek met mijn zenleraar heb ik bekend dat ik mij in hoofdzaak een reine-landboeddhist ben gaan voelen.
Shinran
Taigu – Westers boeddhisme is toekomstloos anti-westers
Westers boeddhisme is pas boeddhisme als het in verbinding met de eigen tijd in rook is opgegaan, getransformeerd in iets anders.
Mediteren tegen aardbevingen
Jaren geleden, aan het eind van een 8-weken mindfulness training in het ziekenhuis, merkte een van de deelnemers op dat hij sinds het volgen van de training geen spin meer kon doodslaan. Ik was verbaasd en tegelijk helemaal niet verbaasd.
Taigu – Groot vertrouwen in godverloren samsara
Aan de lezer die schrijft dat Taigu’s aandacht altijd maar uitgaat naar samsara: broeder, wij leven temidden van samsara, jij en ik, allebei. Hoe veel en hoe hard je je ook bezighoudt met de dharma, de wereld wordt er niet vanzelf beter van.
Taigu – Met voeten in verschillende werelden
Het gebeurt met grote regelmaat bij het slapen gaan. Ik leg mijn hoofd op het kussen, trek mijn dekbed over me heen, en dan opeens begint in mijn bewustzijn het Onze Vader zich te spreken, of zelfs te zingen, terwijl ik mijn lippen niet beweeg.
Taigu – Bevrijd door religieuze verbeelding
Dat ik me nog nooit heb vertoond in een shintempel komt niet alleen omdat de dichtstbijzijnde zich in Antwerpen bevindt. Ik vind shinboeddhisme, hoe sympathiek ook op papier, in de praktijk een beetje eng.
Met stomheid geslagen
Het boeddhisme beweegt zich op het slappe koord van de middenweg en de val van eternalisme is altijd dichtbij. Ik heb een zekere mate van allergie ontwikkeld voor woorden als leegte en eenheid. Hoe rechtvaardig je deze vanuit de fenomenologie van het boeddhisme en het voorwaardelijk ontstaan, waarin niet-weten altijd vóór de abstractie komt?
Dood de Boeddha!
Hoeveel maal heb ik al gehoord dat je een Boeddhabeeld niet zelf mag kopen, dat brengt ongeluk… Hoeveel keer doet men de uitspraak: “de Boeddha zorgt er wel voor,” terwijl men een vertrouwensvolle glimlach om de lippen plooit in een poging om zo sereen in balans met zichzelf, zo evenwichtig mogelijk tracht over te komen?
Taigu – De smalle en de brede weg
De dharma is, behalve de leer, ook de werkelijkheid zoals deze als voorstelling aan ons, levende wezens, verschijnt. Het is een begrip met meerdere betekenissen.
Taigu – absurd boeddhisme
Vijfentwintig eeuwen boeddhisme hebben geen gedragsverandering teweeggebracht. Of je nu verlossing zoekt in wereldverzaking of in een gedachteloze realisatie van bevrijdende wijsheid, het lijkt geen bal uit te maken.
De boeddhanatuur van Adolf Hitler
De ware aard is van oorsprong rein, maar niemand heeft een ware en oprechte aard.
Jon Kabat-Zinn is geen hedendaagse Shinran
Een jaar geleden ben ik uit de kast gekomen. In een intiem tweegesprek met mijn zenleraar heb ik bekend dat ik mij in hoofdzaak een reine-landboeddhist ben gaan voelen.
Maakt mindfulness misbruik van het boeddhisme?
‘Mindfulness maakt misbruik van het boeddhisme’. Deze stelling werd mij voorgelegd op een studiedag over mindfulness.
Geen verzekeringspolis voor verlichting
Hoezeer Dogen ons de weg ook wijst, zijn tijdgenoot Shinran lijkt meer van het leven in de wereld te hebben begrepen.
Wedergeboorte, een hopeloze zaak?
Als je sterft, dan ga je naar de hemel. Daarover lijkt onder gelovige christenen brede overeenstemming te bestaan. Maar hoe zit het eigenlijk in het boeddhisme? Wat zegt dat over wat er met je gebeurt wanneer je komt te overlijden?
Zen en Reine Land boeddhisme
Zen en Reine Land boeddhisme, een voorzichtige verkenning door Edel Maex.
Taigu – Berouw
Voor alles waar ik scheef zit, zat en zal zitten, toon ik mijn berouw.
Mijn vriend Shinran
Karma laat zich niet uitvlekken; kwaad hoort bij de Weg.
Taigu – De wijsheid van de wereld en het vers van berouw
Wat een kwaad karma kun je uit onwetendheid met je mond en gedachten aanrichten, zij het misschien ook onbedoeld. Nu, hier, op deze plaats, toon ik voor dit alles mijn berouw. Met mijn zenleraar Nico Tydeman was ik onlangs verwikkeld in een diep gesprek over zen- en reine-landboeddhisme. Voor wie zich afvragen wat er nu […]
Taigu – veranderlijk en onveranderlijk
In de geest van Linji heb ik Amida allang ‘gedood’. Wat als constante te groot wordt en in de weg gaat zitten van de beoefening, moet soms even extra onder de sloophamer van de impermanentie, om de sfeer te zuiveren en de vorm weer terug te geven aan de leegte.
Jules – Zelf zonder zelf
De waarde van de naoorlogse Japanse zenvernieuwer Hisamatsu voor onze beoefening is zo groot, dat het een raadsel is waarom zijn receptuur niet dieper is doorgedrongen in de praktijk van meer van onze sangha’s.
Een normatieve knip in het boeddhisme
De reden dat ik me verzet tegen Batchelors boek is dat hij impliciet een normatieve knip maakt binnen het boeddhisme: dit hoort er wel bij, dat niet.
Jōdo-Shinshū na Shinran (deel 2)
Door het feit dat Shinran geen georganiseerde structuur had opgezet en dus geen autoritatieve institutie naliet, ontstond er na zijn dood in 1262 een grote verwarring onder de volgelingen van de Tariki-Nembutsu, hoofdzakelijk in de Kantō-streek.
Een grote luchtbel vol compassie
“Waar was ik voordat ik geboren werd?, vraagt het kind. Zenpapa glimlacht.” Over de kern van Zen en onvermogen tot spirituele zelfverheffing.
