Het ging Bodai boven de pet. Roven? Die rijst was toch niet gestolen en het vingergras groeide in het wild, die heb ik niet gestolen. Een klein beetje uit z’n hum zei Kaun: ‘Kom we gaan mediteren’.
Bodai – in het bos
Bodai heeft de nacht doorgebracht in het bos en wordt wakker door het getjilp van een eenzame vogel. Hij ziet verder niets, het bos waaruit het geluid komt is nog aardedonker. In het midden van het kamp gloeit het vuur van de vorige avond nog na. Aan de overkant klinkt het gekraak van iemand die zich op zijn bamboebed omdraait. Dit is voor Bodai wel een rare toestand, hij is wel wat gewend maar dakloos zijn was altijd maar van tijdelijke aard.
Bodai – slapen op de plek van een overledene?
Als in een droom gaat Bodai liggen, zijn tas met de handdoek als kussen onder zijn hoofd drijft hij weg op de geluiden van het bamboebos.
Bodai – de wakkere monnik
De bedelaar zegt: ‘Vannacht is Uru overleden, je kunt wel op zijn plek slapen.’
Bodai -ongeschikt voor monnik
De wereld schudt op z’n grondvesten een inktzwart gordijn schuift voor de zon, dan is het doodstil Bodai staart in een inktzwarte omgeving. Er is geen wind, geen gevoel van de warmte van de zon, geen geur van de bomen, het gras, geen zwaartekracht,…er is alleen een inktzwarte duisternis.
Bodai – tempelkat vangt vleerhond
Zijn hoofd tolt van gedachten, vandaar trekken ze naar zijn buik en veroorzaken een draaikolk van emoties die de overhand nemen. Waar komen die emoties vandaan? Maar dat is alweer een gedachte, concentreer je op het tellen van je ademhaling, ook een gedacht, maar vooruit maar. Adem in adem uit, blijf met je aandacht bij je buik.
Bodai – de adem van de draak
Als Bodai rond kijkt ziet hij ook dat er monniken niet aanwezig zijn, ook de oude lama met het norse gezicht is er niet. Bodai grinnikt inwendig, hij was een beetje bang van die norse monnik maar nu laat die het toch afweten. ‘Taiso owari’…iedereen sjokt de tempel in.
Bodai – waarom ben ik hier aan begonnen?
Deze week leek veel op de voorgaande, de eerste dag viel wel mee, maar in de middag van de tweede dag beginnen de rug en benen van Bodai op te spelen. De derde dag begint zwaar te worden en de vierde,…waarom ben ik hier aan begonnen, moedertje, moedertje, waarom? De tranen biggelden over zijn wangen.
Bodai – de bel
De bel- het was tijd voor de tempeldienst en iedereen liep erheen. De Doan, de monnik achter de gongen en bellen, sloeg een steeds sneller ritme op de grote tempelgong. Iedereen was binnen en de diepe zware stem van de Doan zong de eerste regels ‘Sankira mooooooooonnnn’.
Bodai – Varsika (de regentijd)
Bodai begon zo langzamerhand aan het kloosterleven te wennen. ’s Morgens meditatie en gym, na het eten werken en tempeldienst. Na de lunchpauze, werk en tempeldienst en na Yakusaki (diner) meditatie en daarna naar bed.
Bodai – in training
En zo gebeurt het. Bodai rent samen met de monniken naar het dorp. ‘Waar kom je vandaan’, vraagt een monnik tijdens het hollen. ‘Ik kom van de Boeddhaland-tempel,’ zegt Bodai. ‘Ah, de tempel van meester Bibashi. Hoe oud is hij eigenlijk?’
Bodai – een zware last
Na verloop van tijd zag hij iemand met een bos takken op z’n rug voor zich lopen. Nadat Bodai hem ingehaald had, zag hij dat het een oud mannetje was en dat hij het behoorlijk zwaar had met zijn last. Bodai zei: ‘goeie middag, volgens mij gaan we de zelfde kant op. Zal ik een […]
Bodai – Een verdwenen hoofd
Bodai richtte zich op het bos en zijn reis en zette flink de pas er in en grinnikte; Ja, ja, vleugelvoeten. Het smalle bospad begon breder te worden en het bos werd minder dicht, in de verte stond een boerderij.
Bodai – De ontdekking
‘Ja, dat kan wel wezen zei Padma, maar ik wil geen leerlingen. Ga maar naar Lama Arala die speelt graag meestertje.’ ‘Ja, maar ik wil niet naar die Lama Arala, ik wil hier blijven.’ ‘Ja, en ik wil dat niet, en het is mijn huis, hier is je eten en nu inpakken en wegwezen.’
Bodai – De grote slagerij
Je kunt niet leven zonder iets dood te maken of iets pijn te doen. Bodai begon te huilen, er kwam zo’n overweldigend verdriet in hem op, het leven was een grote cirkel van pijn en verdriet. Het hele leven zag er uit als een grote slagerij.
Bodai – Zwerver zonder lichaam
Zooooo, zei de man met de witte baard, dat zijn een hoop waarom’s. Waarom komt de zon op, waarom is de zee nat, waarom is het gras groen, zou je, je niet eens af vragen hoe het komt dat je zo vaak waarom zegt.
Bodai – De sutra die je hart verwarmt (deel II)
Schaterend van de lach zei de meester: ‘Een klap met de stok en je slaat een levensgroot gat in de fantasie en door dat gat sijpelt de werkelijkheid binnen.’
Bodai – De sutra die je hart verwarmt
Ik woon nu alweer vijf jaar hier. Ik heb lang nagedacht over waarom mijn stiefvader mij altijd sloeg. Ik denk dat het was omdat hij anderen altijd de baas over hem liet spelen en eigenlijk bang voor ze was. En dan sloeg hij mij omdat ik niet van hem kon winnen. Ik heb geleerd om daarvan weg te lopen en me niet te laten slaan.
De rode fiets
In de binnenlanden van Mongolië
zat een Mongool op een steen
Zeshin – De functie van een zenmonnik
Toen ik indertijd naar een Japans klooster vertrok had ik geen idee waar ik terecht zou komen, laat staan dat ik wist wat het kloosterleven inhield. Zonder dat ik het inhoudelijk wist was ik aan een opleiding begonnen. Elke Japanner weet dat je voor twee zaken in een klooster kan verblijven. De eerste is de priesteropleiding, en de tweede is een tijdje in retraite gaan.
Fundamentele goedheid en verlichte samenleving
Fundamentele goedheid, je boeddhanatuur is niet iets wat hebben, het is wat we zijn. Boeddhist zijn is dit te geloven, te zien en te omarmen. Daarom zul je door het boeddhisme te beoefenen niets verkrijgen. Alles wat je doet door het boeddhisme te beoefenen, is uitdrukking geven aan je fundamentele goedheid.
Een boze leraar van weinig woorden: het misverstand
In Japan is het een traditie dat pelgrims in tempels mogen overnachten.
Vat het nu, vat het onmiddellijk
Vriendelijk betekent dit: één worden met dit, zonder mankeren gewoon één. Als je je kind ontmoet dan word je een kind, als je een oude vrouw ontmoet dan word je een oude vrouw. De sleutel hier voor is ‘zelf vergeten’ het ego afgeworpen en vergeten, gewoon één worden met alles wat je ontmoet.
B’eter – Shojin Ryori
Shojin Ryori is de naam van de Japanse zen-kloosterkeuken die we in een wat vreemde vorm ook in het Westen kennen onder de naam ’macrobiotiek’. Ene meneer Kushi heeft de kloosterkeuken geanalyseerd en in een soort dieetachtig concept gehesen met een hoop ‘do’s and don’ts’, wat veel mensen afschrikt. De enige ‘don’ts’ in Shojin Ryori zijn: ‘geen vlees, alcohol, en andere drogerende middelen.
