• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Boeddhisme » Bodai – de bel

Bodai – de bel

18 november 2022 door Zeshin van der Plas

De bel- het was tijd voor de tempeldienst en iedereen liep erheen. De Doan, de monnik achter de gongen en bellen, sloeg een steeds sneller ritme op de grote tempelgong. Iedereen was binnen en de diepe zware stem van de Doan zong de eerste regels ‘Sankira mooooooooonnnn’. Bij de volgende sutra keek Bodai naar het altaar, er hingen gordijntjes voor het boeddhabeeld die half open stonden. Het altaar was een houten constructie met hekjes op de hoeken. De sutra klonk zacht en harmonieus, Bodai kreeg het gevoel alsof het altaar een wieg was met gordijntjes er voor, zacht zong hij de sutra mee, Boeddha sliep nog…

‘s Middags liep Bodai als eerste naar de meditatiehal en toen hij naar zijn plaats in de gang op weg was zag hij de oude monnik helemaal alleen in de meditatiehal zitten. Het was hem al eerder opgevallen dat de oude monnik altijd in de meditatiehal zat als hij naar zijn plekje liep. Hij ging zitten en iedereen druppelde langzaam de hal binnen. Bong, bong, bong, hij zat als een rots, sterk, onbuigzaam, geen pijn,…het was goed zo.

‘s Avonds bij de laatste meditatieperiode. Het geluid van de Bonsho, de grote bel, ebde weg en Bodai bleef nog even op zijn plekje zitten en ging als laatste de trap af. Als laatste de trap af? Hij liep terug en zag dat hij niet de enige was- de oude monnik zat ook nog even in de meditatiehal. Bodai was moe en ging naar bed. Midden in de nacht werd hij wakker door het geluid van een bel, maar hoorde verder niets meer. Hij draaide zich om maar kon de slaap niet meer vatten. Muisstil stond hij op en kleedde zich aan, liep zachtjes de trap op naar de meditatiehal en ging  naar zijn plekje. Toen hij de hal in keek zag hij daar ook de oude monnik zitten. Bodai dacht: ‘ik zit tenminste niet helemaal alleen’ en nestelde zich op zijn kussentje, ademde een paar keer diep in en uit en zakte diep in een groot weldadig gevoel. Plotseling kwam een overweldigende emotionele golf omhoog en hij kon er niets aan doen- tranen stroomde onbelemmerd over zijn wangen. Een tweede golf overweldigde hem; hij realiseerde zich dat de oude monnik nog niet naar bed was geweest en vijf nachten achtereen in de meditatiehal had gezeten. Terwijl hij piepend als een kleine kleuter klaagde over pijn in zijn benen. Zacht sloop hij naar beneden en kroop zijn veilige bed in en huilde zich in slaap.

Tingelingelingelingegelingtingelingelingelingegingelinge. Bodai zette het laatste streepje op de muur,… vandaag was de laatste dag. Na zich gewassen te hebben deed hij aan de gym mee. Hij keek om zich heen- bijna iedereen was er, maar niet de oude monnik. Bodai dacht; ‘het is misschien ook te zwaar voor zo’n oude man, al dat gerek en gestrek. Na de meditatie waren er lekkere, speciale hapjes bij het eten. Iedereen straalde en zat te smullen. Bodai rolde zonder problemen de dag door, ‘s Avonds bij de tweede meditatie ronde klonk er een enorme doffe dreun, de helft van de kloosterbevolking veerde op van zijn kussentje. Nog een dreun, nog een, nog een, steeds sneller,…. Wat gebeurt er,… is er brand… Toen de dreunen in een roffelend geluid overgingen realiseerde Bodai dat het de grote tempeltrommel was. Toen klonk in de meditatiehal het kleine tempelbelletje en iedereen stond op. De lama zong in de meditatiehal: ‘Maka Hanya Haramitta Shingyoooo,..ooo’- iedereen zong de sutra mee. Erna liep de lama de trap af en Bodai wachtte tot de monniken naar de trap zouden lopen, maar hij mocht als eerste naar beneden.

Daar kwam de  hoofdmonnik naar hem toe.  ’Bodai kom eens mee’. Ze liepen samen naar de badkamer, de hoofdmonnik opende de deur en de hoofdmonnik zei: ‘Ga je gang’. Uit het grote houten bad stegen grote stoomwolken omhoog, in het bad dreef een grote zak met kruiden. Bodai liet het zich geen twee keer zeggen en kleedde zich uit  waste zich grondig en liet zich toen in het heerlijke warme badwater zakken,… o wat was dit weldadig. Na twintig minuten vond hij het welletjes en stond de volgende al te trappelen om van het bad te genieten.

Vanuit de tempel hoorde Bodai stemmen en toen hij binnen kwam stond de grote man die gewoonlijk naast hem zat met een groepje monniken te praten. Toen hij Bodai zag zei hij stralend: Er is vanavond een boeddhaatje geboren, en ze heet Chiko. Verbaast keek hij de grote man aan, die pakte hem bij zijn schouders en zei: ‘Ik heb zonet een meisje, een dochtertje gekregen.’ Oooooohhh, zei Bodai, is dat jouw vrouw die naast mij zat? Iedereen begon luidkeels te lachen en de lama kwam met een bord lekker hapjes naar hen toe.

De volgende dag vertrokken alle leken en vreemde monniken weer en het klooster voelde weer als vanouds aan. Het gewone normale ritme ving weer aan. Weer trimmen door het dorp, weer nodeloos werk doen, maar de meditatie ging nu wel veel beter dan voor de sesshin,.. de zware trainingsweek. Midden in de nacht… Bodai sliep, maar ook niet. Hij sliep want hij zag zichzelf vredig liggen slapen. Maar hij zag ook de andere monniken liggen, en ook de monniken in het Kannon-tempeltje. Toen werd hij wakker van sutragezang van het oude vrouwtje dat elke morgen in de tempel sutra’s voor haar overleden man kwam zingen. Hij rook de wierook die ze had aangestoken en luisterde hoe ze de laatste sutra zong.

’s Middags- bij de tweede meditatieperiode, klonk de Dokusan bel. De bel voor het privégesprek met de lama, iedereen liep zo snel hij kon naar de tempel. Maar als je in de gang voor de meditatiehal zit ben je eerder bij de bel voor Dokusan. Toen Bodai aan de beurt was lachte de lama hem vriendelijk toe. Na zijn buigingen vertelde Bodai in geuren en kleuren dat hij vannacht zichzelf zag slapen. Zoooooo, zei de lama, ‘als jij jezelf zag slapen,…. wie keek er dan? Verbijsterd keek Bodai de meester aan die lachend zei: ‘maak je maar niet ongerust het zijn lucide dromen, het gaat vanzelf wel weer over. Ik ben trots op je dat je de hele week hebt meegedaan.’ Toen pakte hij zijn bel en belde Bodai weg om de volgende te laten komen.

Drie weken later begon het hele circus weer opnieuw. Een dag voor de sesshin hing er over het tempeterrein de zelfde koorts als de eerste keer. Er lagen matrassen in zijn kamer, de Tenzo, de koks liepen met mondvoorraad te sjouwen er werden extra meditatieplekken gecreëerd- het klooster was in rep en roer. Toen Bodai de Tenzo op het pad naar de tempel tegen kwam zei hij: ‘de lama heeft naar je gevraagd.’ Bodai ging naar diens kamer en nadat hij op de deur had geklopt kwam de lama naar buiten en zei: ‘goed dat je er bent, ga eens even met me mee’. Samen liepen ze naar de meditatiehal, boven gekomen vroeg de lama ‘pak je kussen even’. Ze liepen samen de hal in en in de hoek bij de achterste bank zei de lama ‘dit is je nieuwe plekje.  Ik zal straks een bordje maken met je naam er op en dat hangen we dan boven deze plek.‘De lama liep de meditatiehal uit en Bodai legde zijn kussen op zijn nieuwe plek- hij mocht in de meditatiehal zitten. Hoefde niet meer op de plek in de gang te zitten, trots als een pauw liep hij de trap af.

Categorie: Boeddhisme, Columns, Geluk, Japans boeddhisme, Zen Tags: bodai, de bel

Lees ook:

  1. Bodai  – een zware last
  2. Bodai – in training
  3. Bodai – Varsika (de regentijd)
  4. Bodai deel VII – een zware last

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Primaire Sidebar

Door:

Zeshin van der Plas

Zenleraar, oud-globetrotter, oprichter van Suiren-ji zencentrum. Schrijver van versjes, liefhebber van het leven. www.zencentrum.nl 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
29 sep
Retraite voor ouders
29 sep 23
29 sep
Zenweekend/retraite
29 sep 23
29 sep
Volle Maan chant live en online
29 sep 23
30 sep
Weekend Sesshin Zengroep Oshida
30 sep 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Boeken – Tem je brein
    • Sociale aspecten van het vroege boeddhisme – deel 3
    • De valse Panchen Lama vertelt Tibetanen om Xi Jinping onvoorwaardelijk te gehoorzamen
    • Het volk mort (7 vervolg) – Toon je kwetsbaarheid niet
    • Waarom het Zelf altijd doet alsof

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.