Maandag was het daikan op de traditionele Japanse kalender, wat de koudste tijd van het jaar betekent. Ongeveer 10 mensen trotseerden de lage temperatuur om zich te harden.
De Japanse VVV promoot wat bekend staat als ‘terahaku’, oftewel overnachtingen in tempels. Veel beroemde boeddhistische tempels in het hele land doen inspanningen om te voorzien in accommodatie.
Hun kenmerkende poses zijn die van Kawahara die zichzelf vasthoudt, en Asukai die op zijn hoofd staat en zijn handen samenvoegt in gebed, of een “gassho”-houding.
In het mondelinge examen van twee uur beantwoordt een student in een dialoog vragen over de leer, die vooraf aan de examinandus voorgelegd. Dat gebeurt in Kanbun, het klassieke Chinees dat in Japan wordt gebruikt.
De tempel Kōkokuji in Shinjuku, Tokio, heeft een columbarium met kleurrijke, gedigitaliseerde boeddha’s en twee van ‘s werelds oudste ginkgobomen.
Sai-ji en To-ji (de “sai” in Sai-ji betekent “west,” en de “naar” in To-ji betekent oost) waren twee van de slechts drie boeddhistische tempels die destijds in de hoofdstad waren toegestaan, samen met Shingon-in gehuisvest in het keizerlijk paleis.
Het Japans boeddhisme in Hawaii is momenteel in verval. De meeste leden zijn bejaard en inspanningen om jongeren te bereiken waren meestal tevergeefs. De oudere leden en leiding hebben hun eigen waarden en voorkeuren, waaraan ze vasthouden, ook al spreekt deze de volgende generatie niet aan.
De Japanners legden al eeuwen pasgeborenen te vondeling, pleegden kindermoorden en abortussen als gevolg van natuurrampen, hongernoden, armoede en schande.
Diep verscholen in de bergen, aan de westkust van Japan, ligt het klein zenklooster Antaji. Sabine, een jonge Zwitserse vrouw zet er haar eerste stappen in het monastieke leven. We volgen haar gedurende een jaar. Ze leert de kloosterregels, hoe te buigen, hoe te zitten in meditatie, hoe te eten met stokjes. Het leven in dit klooster is er een van grote soberheid en eenvoud. Het is één groot ritueel.
