Volgens een voorzichtige schatting zijn er in Nederland duizenden mensen die zich langdurig beperkt, onderdrukt en zelfs getraumatiseerd voelen door de religieuze denkbeelden die zij aangeleerd kregen in hun jeugd.
De organisatie beweert dat kinderen op openbare scholen in de Verenigde Staten ‘geïndoctrineerd’ worden door ‘op boeddhistische mindfulness gebaseerde methoden in een ronduit ongrondwettelijke praktijk’.
Je hoort of leest wel eens dat de bezorgdheid over de verandering van het klimaat religieuze trekken heeft.
En toch is het uiteindelijke probleem met Batchelor’s oorlog tegen karma en wedergeboorte, simpelweg dat hij een oorlog voert. Zijn kamp staat aan de andere kant van het doctrinaire slagveld opgesteld, van waaruit hij een kruistocht lanceert vanuit de overtuiging dat zijn visie de juiste is.
Elke vergelijking gaat ergens mank, maar zijn leeglopende kerken misschien te vergelijken met sportverenigingen?
Dertigers uit religieuze gezinnen worstelen enorm met de twee werelden. Ze geloven niet zoals hun ouders maar zoeken wel naar zingeving. Die invulling is een enorme persoonlijke zoektocht.
Pasen zet aan het denken, ook en vooral in onze geseculariseerde samenleving. Dat een ongeloofwaardig verhaal kan bijdragen aan waardig geloof is bekend. Maar kan het ook leiden tot waardig ongeloof?
Als boeddhisten moeten we zeggen: het is goed dat u gebruik wilt maken van onze technieken, maar begrijp alsjeblieft wat daarvan de basis is. Mindfulness zonder mededogen is niets. Het kan een instrument zijn voor het kwaad.
Ik heb het altijd vreemd gevonden dat mensen in het boeddhisme antwoorden meenden te vinden op uiteindelijkheidsvragen. De Boeddha wijst ze alvast systematisch af. Als iemand er toch mee aankomt dan brengt hij het gesprek heel snel weer down to earth
