André Droogers is emeritus hoogleraar culturele antropologie, in het bijzonder religieuze en symbolische antropologie, aan de Vrije Universiteit, Amsterdam. andredroogers.nl
Af en toe gebeurt het dat je iets met nieuwe ogen ziet. Het kan iets zijn dat je al duizend keer bekeken hebt. Zoals het gezicht van de geliefde, dat je dan ineens met een frisse blik ziet, alsof het de eerste keer is.
Wat is dat toch dat we zo vaak in tweeën denken en spreken? OK, we denken ook wel in drieën en vieren, maar twee is veruit het populairst. We dragen een Januskop. En spreken dan vooral of/of-taal, veel minder en/en-taal. Bijgevolg hebben we de hele dag iets te kiezen.
Als mensen met elkaar praten, is de vooronderstelling dat ze elkaar begrijpen. De gesprekspartners gebruiken dezelfde woorden en gaan er vanuit dat ze allebei aan die woorden dezelfde betekenis koppelen.
Stel je voor dat God op inspectie komt op aarde. Voor God zijn er natuurlijk talloze sterrenstelsels om te bekijken, met zonnen en planeten. Maar de aarde heeft bij God een speciale plaats, want daar wonen mensen. En die mensen hebben het nogal eens over God.
Zingeving is weer hot. Dat was al een tijdje zo, nog voordat corona aanleiding gaf tot vragen over leven en dood.
‘Lachen mag van God’, zei Annie M.G. Schmidt, als altijd tegendraads. Logisch, want alle aandacht voor levensbeschouwelijke vragen en antwoorden begint bij de spelende mens die zin geeft aan eigen leven en werkelijkheid.
Corona zorgt voor veranderlijke tijden. ‘Het nieuwe normaal’ wordt alom aangekondigd. Maar de term is een verdeeld huis. Hoe kan wat normaal is nieuw zijn?
Corona is aanleiding voor mooie toekomstplannen. Maar hoe groot is de slaagkans? Laten cultuur en samenleving zich op voorstel veranderen?
