André Droogers is emeritus hoogleraar culturele antropologie, in het bijzonder religieuze en symbolische antropologie, aan de Vrije Universiteit, Amsterdam. andredroogers.nl
‘Lachen mag van God’, zei Annie M.G. Schmidt, als altijd tegendraads. Logisch, want alle aandacht voor levensbeschouwelijke vragen en antwoorden begint bij de spelende mens die zin geeft aan eigen leven en werkelijkheid.
Corona zorgt voor veranderlijke tijden. ‘Het nieuwe normaal’ wordt alom aangekondigd. Maar de term is een verdeeld huis. Hoe kan wat normaal is nieuw zijn?
Corona is aanleiding voor mooie toekomstplannen. Maar hoe groot is de slaagkans? Laten cultuur en samenleving zich op voorstel veranderen?
Vraagje: als je naar de religies van de wereld kijkt, zijn er dan indelingen mogelijk die uitgaan van overeenkomsten, in plaats van verschillen? Meer onderling begrip kan interessant zijn voor een wereld in crisis.
Met het Corona-virus is het complotdenken gegroeid. Maar hoe raken mensen in de ban van samenzweringsscenario’s? Ik zie denkfouten en concludeer: ‘allemaal onzin’. Maar dan redeneer ik nog even door en herken ineens met schrik de complotdenker in mijzelf.
De mens is het enige dier dat werk maakt van franjes in het leven. Er wordt veel creativiteit en inspiratie in gestoken. Als franje-dier speelt de mens met extra mogelijkheden voor het eigen gedrag, of dat nu met voedsel, kleding, seksualiteit, kunst, toerisme, of welk levensterrein dan ook te maken heeft.
Wat ik mis, is dat oorlogsgeweld op zich niet ter discussie staat, zeker niet als bevrijding het doel is.
In deze Corona-periode leven we op proef in een ander soort samenleving. De solidariteit is herontdekt. Iedereen is aardig voor iedereen.
Door de Corona-quarantaine melden veel kerken zich online bij hun leden met een digitale vlogdienst. Het woord is zo nieuw dat mijn tekstverwerker het rood onderstreept.
