“Kun je het wel aan?” is een veel gestelde vraag, zowel voor vertrek als nu onderweg. Men is bezorgd over mijn fysieke gestel. Alsof ik te veel van mijn krachten zou vragen. Ik maak mij daar geen zorgen over. Mijn ervaring is dat mijn krachten juist toenemen.
dharmapelgrim
In de marge (3) – toeval
Wanneer je jezelf opent voor verwondering, ga je steeds meer verschillende wonderlijke zaken en gebeurtenissen zien en ervaren. Althans, dat is mijn beleving. Ik verwonder mij over wat mij allemaal “toevallig” op het juiste moment toevalt.
In de marge (2) – Over het wegsnijden van de bodem uit mijn rugzak
Ik heb de deur van mijn huis achter mij dichtgetrokken om mij als een katholiek/boeddhistische pelgrim los te maken van het dagelijkse leven met al zijn routines en vastigheden, om in de marge van de samenleving te voet op weg te gaan naar een bestemming buiten de mij bekende wereld: een protestantse kerk in Trondheim.
In de marge van de samenleving (1)
Op 30 april 2016 maak ik mij los van het dagelijkse leven met al haar routines en vastigheden, om in de marge van de samenleving te voet op weg te gaan naar een bestemming buiten de mij bekende wereld: Trondheim (Noorwegen).
Je kunt niet jong genoeg met sterven beginnen
Sterven is te leren, tot het punt waarop er geen enkele angst, vrees of huiver meer is voor de eigen dood. Hoe? Door het te doen. Begrijp me goed: ik pleit niet voor onverantwoord spelen met het leven, laat staan voor het jezelf tot de rand van de fysieke dood brengen. Nee! Ik heb het over het aangaan van de confrontatie met de dood en het doorlopen van verschillende fasen van het stervensproces.
Zes haiforismen
De hierna volgende serie van zes woordgroepjes noem ik haiforismen. Dat zijn noch haiku’s, noch aforismen, of juist beide tegelijk. Geef ze zelf maar een passende naam, voor wat ze waard zijn.
Niet bang zijn
Ik vroeg mij af: “Hoe pak je zoiets dan aan? Hoe kun je mensen leren sterven? Wat is er voor nodig om iemand te leren accepteren dat het met zijn of haar aards bestaan een keer afgelopen is?”
De verlichte maatschappij
Misschien is een robotmaatschappij wel bij uitstek de verlichte maatschappij. Voor zover mij bekend zijn robots volledig onthecht, in die zin dat ze nooit ergens aan zijn gehecht. Robots kennen geen “smachten naar”.
Kluizenaar of pelgrim?
Wat kenmerkt volgens mij de ware kluizenaar of pelgrim? Beide hopen mijns inziens op hetzelfde: het vroeg of laat mogen ervaren wat nu eigenlijk de essentie is van de realiteit waarin én waaruit alles is wat het is, de eigen persoon incluis. Om die ervaring op te kunnen doen, gaan zij vrijwillig door een proces.
Low budget
En dan schrijf ik terug dat ik in het hele verband dat ene zinnetje niet vat: “Er is al genoeg lijden…” Wat bedoel je daarmee, Harry?
Het vallen van de blaadjes
De herfst zet als geen ander seizoen aan tot contemplatie. Terwijl de bladeren vallen, en de winter nog moet komen, verschijnen de knoppen al waarin de lente sluimert. Ik zag daar als kind al de metafoor in voor het hele leven.
Heimwee
Inderdaad: stilte is ondoorgrondelijk. Zodra ik haar binnenga, raak ik mijzelf volledig kwijt. Zodra ik mijzelf weer terugvind, raak ik haar kwijt.
Wandellied
Aan het einde van het pad van ons huis naar de weg, sla ik linksaf. Waarom links, vraag ik aan mijzelf. Omdat, antwoord ik, er een auto van rechts kwam. Ik glimlach om deze verklaring. Zou ik werkelijk rechtsaf geslagen zijn wanneer er een auto van links zou zijn gekomen? Maakt het iets uit?
Kippenhartjes
Ik ga me nu niet verontschuldigen. Natuurlijk, ik had kunnen weigeren de hartjes te proeven. Wat zou ik daarmee bereikt hebben? Dat mijn zoon voortaan géén kippenhartjes meer zou kopen? Dat hij er over zou gaan nadenken? Dat de kippen weer levend zouden worden? Dat ik mijn geweten zuiver zou houden? Dat er geen slecht karma…
Eindelijk naar Santiago de Compostella
De overweging om te voet te gaan, heb ik vrijwel direct verworpen. Doordat ik al jaren jicht hebt, is het te voet afleggen van grote afstanden niet bepaald een goed idee, en zeker niet met bepakking
Ik pas!
‘ Schaterlachend sta ik op en loop zo snel ik kan, half struikelend, naar de deur… de zendo uit… de tuin in. Buiten rol ik letterlijk in het gras door een aanval van de slappe lach zoals ik die vanaf mijn kinderjaren nooit meer heb gehad!’
Onbegrepen droefenis
Droefenis wordt vaak onterecht gelijk gesteld met verdriet of zelfs depressiviteit. Edoch, droefenis is alles behalve een negatief te waarderen of te bestrijden emotie,
Hemel en hel zijn hier
Hemel en hel zijn hier en nergens anders. Soms razen er stormen in mijn hemel en soms heerst de rust van een ijsvlakte in mijn hel. Mijn hemel en hel bevinden zich op één en dezelfde locatie.
Breek me de bek niet open…
Ik wil mijn vierde fase van eenentwintig jaar – of iets meer of minder – besteden aan delen en verdiepen, verdiepen en delen met wie er belangstelling voor heeft en mee wil delen en verdiepen, verdiepen en delen. Ben ik nu dan een sanyasin?
Til je voet op
Het boeddhisme is volgens Menno Prins soms een religie, soms een godsdienst, soms beide tegelijk, soms geen van beide, en uiteindelijk zelfs dat niet. Artikel 3 in een serie van drie.
Soms is het boeddhisme een religie
Het boeddhisme is volgens Menno Prins soms een religie, soms een godsdienst, soms beide tegelijk, soms geen van beide, en uiteindelijk zelfs dat niet. Artikel 2 in een serie van drie.
Soms is het boeddhisme een godsdienst
Het boeddhisme is volgens Menno Prins soms een religie, soms een godsdienst, soms beide tegelijk, soms geen van beide, en uiteindelijk zelfs dat niet. Artikel 1 in een serie van drie.
Onder de essentie van het leven staat géén Grote Naam
“Het is makkelijk om ons vast te houden aan grote namen uit het verleden en ons in groepsbijeenkomsten te buigen over de bronnen van eeuwenoude tradities.” schreef Jules Prast zo’n beetje aan het slot van zijn artikel Boeddhistische bevrijdingsparadigma’s (23 oktober 2013).
Soetra over Vol-Ledigheid anno 2013
Menno Prins: ‘De volgende ‘soetra’ is in ieder geval niet van de Boeddha afkomstig, maar van een leek in Nederland anno 2013.’
