Contact maken met je ware aard is een bekend zenthema. In de christelijke mystiek kom je dit motief eveneens tegen.
Columns
Het jaar 2020 – dag 288 – zout
Het keukenkastje en mijn moeder.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Leven in Thailand – snelverkeerd
Tegen het verkeer in rijden, parkeren op de vluchtstrook, inhalen waar dat echt niet verantwoord is, het gebeurt hier allemaal en er is nauwelijks controle op.
Het jaar 2020 – dag 287 – oprotten
De engelen, het mondkapje en de Aldi.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Op zoek naar een politiek leider die fatsoen aan wijsheid koppelt (14)
Als de druk op ons maar groot genoeg wordt, dan kunnen we allemaal paranoïde worden. Als je een goedlopend bedrijf hebt en door het Coronavirus zie je dat je op een faillissement afkoerst, dan komt er mogelijk een moment dat je in je denken de stress van de situatie verlaat en je toevlucht zoekt tot een eenvoudiger beschrijving van de situatie.
Boeddhisme behoeft een sociale dimensie
Een van de grootste problemen van boeddhisme vind ik dat het voor onze tijd geen of een tekortschietende verklarende kracht heeft voor het gebeuren in de wereld.
Het jaar 2020 – dag 286 – koeslaaf
Cows lifes matter.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Gedroomde mystificatie
Waarom maken mensen van leegte een begrip dat de hele werkelijkheid omvat? “Als alle individuele vormen leeg zijn, dan leven wij in leegte.”
Het jaar 2020 – dag 285 – medepleger
Opa als medeplichtige medepleger.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Geen verzekeringspolis voor verlichting
Hoezeer Dogen ons de weg ook wijst, zijn tijdgenoot Shinran lijkt meer van het leven in de wereld te hebben begrepen.
De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft
Wie de kunst van de leegte verstaat, weet het evenwicht te bewaren tussen houvast en geen houvast. Het is precies daar, op dat punt, dat de glimlach van een kind je waarlijk kan doen beseffen dat je leeft.
Onverschilligheid
Van de tien jaar waarin Doede en ik tot elkaar veroordeeld waren vonden de meeste contacten in de gevangenis plaats. Dat was wel zo veilig, want in de spreekkamer kon hij weleens agressief worden.
Moeten we streven naar het hogere?
Of moeten we de diepte in?
Het jaar 2020 – dag 282 – leo
Vergetelheid.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De reset-knop
Wie niet in staat is zich vrij te maken voor een weg van persoonlijke zuivering, kan zich door de ethiek van de Boeddha laten inspireren maar leeft als een bombu in samsara.
Staphorst
Afgelopen zondag hield de orthodoxe Hersteld Hervormde Gemeente in Staphorst drie diensten met elk 600 kerkgangers. Het kerkgebouw telt 2400 zitplaatsen. De media rapporteerden en de publieke opinie roerde zich.
Met heel je wezen
Mediteren doen we met heel ons wezen en we creëren een ruimte, een omgeving waarin ons wezen, ons autonome wezen kan gedijen. We cultiveren onze menselijkheid.
Het jaar 2020 – dag 281 – leven
We hebben het in eigen coronale hand.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Leven in Thailand: Amandava flavidiventris
Mieke’s vermoeden wordt bewaarheid: in het nest zitten 3 munya-jongen, waarvan er eentje dood is. De andere twee hebben een lege krop.
Het jaar 2020 – dag 280 – bijna-doodervaring
De bijna-doodervaringen van coronalijders.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Dora uit het oog, Dora in het hart
Ik heb rond huis en in de wijde omtrek gezocht. Ik heb de landweggetjes afgestroopt waar ze onder een auto of tractor aan haar einde gekomen kon zijn. Ik ben op de plekken in het dal geweest waar ze haar leven lang graag verbleef. Ik heb bij de buren in de omtrek gevraagd of ze een idee hadden.
Het jaar 2020 – dag 279 – what’s in a name
De taalarmoe van de vega industrie.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Het jaar 2020 – dag 278 – voorrang
Ik krijg voorrang maar moet denken.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Treurnis
In een mooie tuin stond een treurwilg. Zijn naam was Treurnis, maar hij noch iemand of iets anders wist hoe hij ooit aan die naam was gekomen. Hij had zijn vader of moeder niet gekend, want die waren al knetterend in rook opgegaan in een houtkachel, nog vóór hij van wilgenteen wilg werd.
