Iemand vroeg aan Sayadaw: ‘’waarom leert u ons geen metta of liefde- en mededogenmeditatie zoals in andere kloosters?’’ Zijn antwoord was: ‘’Ik heb 10 jaar metta meditatie gedaan, maar veel liefdevoller werd ik er niet van’’.
In De Volkskrant stond een tijd geleden deze uitspraak van de schrijfster Connie Palmen: ‘Eigenliefde slaat nergens op. Liefde is een emotie die naar buiten gaat, niet naar binnen. Het heeft geen zin om voor de spiegel “Ik hou van mij!” te roepen.’
Yakkha’s zijn angstaanjagende geesten die in verlaten streken, duistere bossen of diepe spelonken wonen. Ze zijn boosaardig en lelijk om te zien. Maar ze kunnen zich ook ontpoppen als welwillende wezens, wanneer men aandacht aan hen geeft en hen respectvol benadert. Dan kunnen ze zelfs mensen beschermen in plaats van hun schade toe te brengen.
Als iets onze wereld, onze persoonlijke relaties en onszelf kan redden van egoïsme, haat en geweld is het mededogen. Een liefdevol woord en vooral een liefdevolle daad, zijn het meest essentiële wat we een ander kunnen geven.
Mooie dag, nog, toch.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Denk aan iemand voor wie je vijandige gevoelens hebt. Visualiseer iemand die je erg gekwetst heeft. Je zal merken dat, als je metta vuur hevig genoeg is, je deze persoon kunt vergeven.
In het alledaagse leven kunnen wij het trekken en duwen ervaren van verlangen en boosheid. Van binnen en van buitenaf.
Nagarjuna mag wel één van de oprichters van de mahayanatraditie genoemd worden. Een school of beter gezegd groep scholen die naast de Pali-teksten hele nieuwe soetras erkende, geschreven in Sanskriet. En die soetras formuleren wijsheid en het pad gewoon wat anders dan de toenmalige interpretaties.
Er wordt van een spreekcirkel wel eens gezegd dat het een veilige plaats is om onveilige dingen te doen.
Er is meta en metta, van allebei krijg je een kick. Moge iedereen gelukkig zijn, vrij van lijden, haat en gehechtheid.
