De bereidheid om lijden te zien roept op tot actie. Als we bereid zijn het mooie en het goede te zien kunnen we ertoe bijdragen. Dat is onze natuur. Het is maar als we onze ogen sluiten dat we verharden.
Kennis is nog geen inzicht, laat staan wijsheid. Kennis op zich blijft louter een verzameling feiten, zoals je stenen kan verzamelen of schilderijen of opgeprikte vlinders.
Niets bestaat op zich, alles heeft een oorzaak, een voorwaarde om te bestaan. Er is geen toeval maar ook geen goddelijk ingrijpen, er is enkel de wet van oorzaak en gevolg.
De conferentie zal fungeren als denktank om te begrijpen hoe het boeddhisme kan bijdragen aan het reguleren van gewapende conflicten en wat het biedt in termen van begeleiding van, en gedragingen tijdens de oorlog voor strijders en niet-strijders.
Er zijn twee fundamenteel verschillende manieren om gelukkig te worden, schrijft Andrew Olendzki in The non-pursuit of happiness van zijn boek Unlimiting mind. De eerste manier om gelukkig te worden is zo diep geworteld in onze beschaving dat bijna alles in onze cultuur het ondersteunt. De tweede is de manier die de Boeddha ons schonk, 2.500 jaar geleden. De auteur vermoedt dat deze manier ons de meeste kans biedt op succes.
Het besef een ik te zijn dat afgescheiden is van de rest van de wereld, is onze meest gevaarlijke illusie, stelt Loy. De hedendaagse psychologie onderkent dat het ik-besef een psychologisch-sociaal-taalkundige constructie is. Psychologisch omdat het ik-zelf (ego-self) een product is van mentale conditionering, sociaal omdat het ik-besef ontstaat in de omgang met andere geconstrueerde ikken.
Er is niets dat beoefend kan worden, niets dat vervolmaakt moet worden, niets dat bereikt moet worden en niemand om dat te doen.
Spreuken die aan de Boeddha worden toegeschreven vind je overal, op wenskaarten, op mokken, op T-shirts en wat al niet meer. De meeste daarvan heeft de Boeddha niet gezegd, kan hij nooit hebben gezegd.
Dwaas is het leven dat stervend bezint.
Alles gaat voorbij, maar niet-weten blijft je bij.
