Met gedachten is het al net als met ervaringen, ze glippen voortdurend door je vingers.
Als je piekervaring voor jou per se iets moet betekenen, als je het zo nodig allemaal onder woorden moet brengen, zijn er waarschijnlijk geen betere termen dan je eigen.
Alleen wie geen eigen woorden kan vinden moet genoegen nemen met die van anderen. Die zijn net als alle confectiekleding te groot of te klein. Meestal te groot, vrees ik. Extra extra large.
Bewustzijn! Boeddha! Brahman! Essentie! Tao! God! Liefde! Mededogen! Eeuwigheid!
Ga toch lekker in die buik van je zitten, laat die buik lekker in jou zitten, jullie passen elkaar als een handschoen, iets passenders zal je misschien nooit vinden.
Kan je leven met de gedachte dat nooit iemand je buikgevoel onvoorwaardelijk zal bevestigen of dat een onverhoopte bevestiging niets zal veranderen? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je daar niet mee kan leven en toch steeds naar bevestiging zal blijven zoeken? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je niet kan leven met die gedachte? Nee?
Kan je leven met de gedachte dat je buikgevoel komt en gaat, wat je ook doet of laat? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je daar niet mee kan leven en toch blijft doen en laten? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je niet kan leven met die gedachte? Nee?
Kan je leven met de gedachte dat je misschien nooit zal weten wat je buikgevoel precies betekent en of het wel iets betekent? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je daar niet mee kan leven en toch blijft interpreteren en verklaren? Nee?
Kan je dan misschien leven met de gedachte dat je niet kan leven met die gedachte? Nee?
Maakt niet uit, het zijn allemaal maar gedachten. Ook dit is maar een gedachte. En met gedachten is het al net als met ervaringen: ze glippen voortdurend door je vingers.
