We zijn de laatste jaren nog meer ondergedompeld in een wereld van oorlogen. En de Derde Wereldoorlog lijkt op de loer te liggen, nietwaar?
De Boeddha en de Christus spraken over innerlijke vrede. Dat we ons innerlijk ontdoen van strijd. Dat haat en geweld niet het begin zijn van innerlijke verlichting.
Innerlijk hoef ik niet deel te hebben aan al die oorlogen. En omdat ik innerlijk niets heb met haat en geweld, heb ik ook niets met al die oorlogen die een afspiegeling zijn van ons innerlijk. Al die artikelen en programma’s over oorlogsgeweld treffen niet mijn innerlijke vrede. Een vrede die niet van deze wereld is. En toch zie ik al dat leed.
Een Indiase wijze zei eens: ‘Verblijf in het oog van de orkaan.’ Blijkbaar is daar alles rustig, terwijl er een draaikolk om je heen is.
Misschien heb je dat weleens ervaren, tijdens agressie op straat of binnenshuis. Er kwam een kalmte over je. Agressie wordt gevoed door bepaalde gedachten en gevoelens, zoals van nationalisme en stambewustzijn.
Boeddha behoorde zijn familie (stam) niet meer toe, Christus had ook zijn familie verlaten:
‘Iemand zei tegen Hem: Zie, Uw moeder en Uw broers staan buiten en zoeken U om met U te spreken. Maar Hij antwoordde en zei tegen hem die dat tegen Hem zei: Wie is Mijn moeder en wie zijn Mijn broers?
En Hij strekte Zijn hand uit over Zijn discipelen en zei: Zie, Mijn moeder en Mijn broeders. Want wie de wil van Mijn Vader doet, Die in de hemelen is, die is Mijn broeder en zuster en moeder.’
– Mattheus 12:47-50.
Wat valt er nog te verdedigen zonder nationalisme, zonder stambewustzijn? Je vindt ook al die agressie terug bij voetbalsupporters van een bepaalde club. Het heeft mij dan ook altijd verbaasd (gezien mijn kennis van het Nieuwe Testament) dat de Kerk gelooft dat het gezin de hoeksteen is.
Naties en de georganiseerde godsdiensten geloven in de massa. Hoe meer stemmen en gelovigen des te beter. Het gaat hen dan niet om kwaliteit maar kwantiteit, lijkt mij. Macht heeft mogelijk de sterkste aantrekkingskracht in de wereld, in het leven van de wereldse mens.
Innerlijke vrede is een invloed op zich en heeft geen stemmen nodig. Bestaat ondanks de massa. Misschien ook te vergelijken met wat Socrates, Griekse wijsgeer, moet hebben gezegd: ‘Een meerderheid van stemmen maakt van een ezel nog geen paard.’
Ik ben niet tegen het gezinsleven maar kun je daarbij ook echt objectief en rechtvaardig blijven? Of hebben altijd anderen de schuld, die niet tot het, jouw gezin behoren? ‘Mijn kind doet niet zoiets’. We missen in deze wereld liefde en rechtvaardigheid.
Kunnen we ook liefdevolle vriendelijkheid ervaren naar onbekende mensen? En zijn we bereid altijd de waarheid te spreken? Ongeacht dat onze familie, afdeling, werkplek, land, volk, partij en dergelijke misschien in een kwader daglicht komt.
Een andere Indiase wijze formuleerde eens het volgende: ‘Er is maar een ras, de mensheid. Er is maar een taal, die van liefde. En er is maar een land, de aarde.’
De Boeddha sprak van anatman (geen-zelf). Dus bestaat er niet zoiets als ik en de wereld of ik en het leven. Hij sprak ook over dat alles van elkaar afhankelijk is. En dat haat nimmer instaat is haat te beëindigen.
Je bent alles en niets en daarin ligt vrede, innerlijke vrede.
Geef een reactie