Maar toch: één van de weinige redenen waarom je uit Sogenji ‘weggestuurd’ kon worden, was de liefde. Als je verliefd zou worden en een relatie met iemand zou beginnen, dan was het einde verhaal.
Liefde is mooi, liefde is alles. Alles is liefde. Liefde is soms ook treurig. Iemand willen ‘hebben’ die je niet krijgen kan, zorgt voor de blues. Iemand verliezen waar je van houdt, geeft diep-donkere blues. Persoonsgerichte liefde is vooral op het eigen ik gericht en nauwelijks op de ander.
Bestaat de tweedehands liefde?
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Geloof, in levensbeschouwelijke zin, zonder hoop is naar mijn mening krachteloos en uiteindelijk tot uitdoven gedoemd. Hoop doet niet alleen leven, het geeft ook het geloof bestaansrecht. En liefde zonder hoop leidt tot wanhoop, droefenis en verlies van levenslust. Waarom nog geloven of liefhebben wanneer er geen hoop meer is?
Liefde is het vuur dat verwarmt en verteert. Het is het water dat blust en overal de scherpe kantjes afslijpt, maar waarin je ook kunt verdrinken. Het is de lucht die adem geeft en ruimte maar ook als een verwoestende storm alles op haar pad verwoest. Het is de aarde die je bij leven draagt en je na je dood weer in zich opneemt.
Kunnen anderen nu nog van me houden nu ik er zo bij lig, zeg je. De angst om niet langer geliefd te zijn als men zo verzwakt is?
Of je nu verslaafd bent aan zoenen, selfies of chocola… tijdens The Amsterdam Storytelling Festival 2019 kun je het eerlijk opbiechten.
In actuele boeken van en over het boeddhisme wordt vaak een verband gezocht tussen boeddhisme en de westerse filosofie. Het is dan niet ongebruikelijk namen te noemen als Schopenhauer, Nietzsche of Bergson. Veel minder komt het voor Marx in dat verband te noemen. Redenen hiervoor zijn inhoudelijk en politiek. Inhoudelijk: wat kan Marx of het marxisme met boeddhisme te maken hebben?
