Gaat niet over je ego, een apart ik, ten opzichte van de wereld.
Bij ik-ben is er geen ik-en-de-wereld!
Bij ik ben is de waarnemer en het waargenomene niet-twee, omdat er geen sprake is van een innerlijke conflict.
In ik-ben rijst er geen schaduw op!
En ik-ben is hier en nu daar waar je bent, zonder enige innerlijke verdeeldheid.
Ik-ben staat voor transformatie: het wegvallen van ik-en-mezelf. Bij ik-en-mezelf speelt de waarnemer een belangrijke rol. Ik en het object, de persoon!
Maar in werkelijkheid is er geen verschil tussen de waarnemer en het object. In onze onwetendheid blijven we ons verzetten tegen wat is. Bij ik-ben, is er geen ik en het object.
Ik ben, is niets anders dan ongeconditioneerd aanwezig zijn.
De persoon en de waarnemer van de persoon zijn in werkelijkheid hetzelfde. En dat kan wel eens een hele harde, haast onbreekbare, noot zijn voor de spirituele zoeker, die zo gewend is om geheel weg te zweven met: ‘Ik ben het Bewustzijn waar zich alles in manifesteert.’ Hoe mooi ook zoiets klinkt, het creëert eerder een innerlijk conflict. Het bewustzijn tegenover de persoon, die je ook daadwerkelijk bent maar deze liever onder de duim houdt, als minder belangrijk of als slechts iets wat komt en gaat. Maar juist dat wat kwetsbaar is en sterfelijk krijgt zijn oneindige betekenis wanneer het bewustzijn zich niet langer onderscheidt van dat wat bekendstaat als de persoon ofwel de mens hier en nu, daar waar je bent.
Een prachtige bloem analyseren tot iets sterfelijks is kinderachtig, want wanneer je onbevangen bent, is een prachtige bloem vol van schoonheid en met een heerlijke parfum. Juist het onsterfelijke, eeuwige leer je zo kennen! Je diepste wezen wordt door de bloem geraakt, ja zelfs je hele wezen: ik ben.
Zelfkennis gaat niet over een kant van het gelijk maar om beide kanten. Die in werkelijkheid niet-twee zijn. Zoals de Boeddha niet alleen mens was maar ook ontwaakt: een ontwaakt wezen!
De mens snakt in zijn onwetendheid als een droog land naar water. Als dat water enkel zichzelf zoekt en op afstand blijft, zal de mens en zijn leven nimmer vruchtbaar zijn!
Ludo zegt
Goeie tekst, dikke pluim. Het wezenloze wezenlijke is de essentie. Anderzijds ben ik er ook en dat neem ik er graag. Zo kan/moet ik mij erover bezinnen waarom ik (er) ben. Op die manier kan ik er een diepere betekenis aan geven en is mijn zijn iets zinvoller (?) . Warme groet!
Piet Nusteleijn zegt
Een mens die naar water snakt….
Wat bedoel je met “water”?
Water dat zichzelf zoekt..
Water zoekt water? Water zoekt niet. Dat kan water niet.
Boeddha was een mens. Dat is zeker. Laten we zeggen: een wakker mens, wanneer hij niet sliep.
Wanneer je bent ontwaakt, slaap je niet meer en ben je wakker.