Rolkofferstad. Ik woon al vele jaren elders en kom er nu zo weinig mogelijk. Mijn Mokumse hart, dat vlakbij de beroemde Jordaan ter wereld kwam, is te teerhartig om een hele dag moeizaam over de hoofden van honderdduizenden toeristen te lopen. Begeleid door het onafgebroken geluid van duizenden rolkoffers.
In het donker kwam er een man op mij af.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Ondoorgrondelijke stilte. Ik had me al maanden van te voren voorgenomen om over deze tekst te spreken op onze sesshin. Ik heb heb hem talloze keren herlezen en beluisterd. Het is de meest gespeelde track in mijn iTunes bibliotheek. En iedere keer werd ik stil. Er kwamen geen woorden meer, enkel stilte. Ik werd ongerust of ik er wel zou kunnen over spreken. Ik kon niet anders dan wachten tot ik bij de teisho, een beetje naakt, voor de groep zat niet wetend of er wel woorden zouden komen.
De wereld slaapt en iedereen droomt, sommigen hardop en anderen huilen in hun slaap, sommigen hebben een nachtmerrie.
De Heer van de Griep is erg veranderlijk.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Ik ben niet meer in leven, stop de post.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Henk van Kalken: ‘Je stoot je teen. Aauw! Die rotdrempel, ik ga dat kloteding eruit breken. Je hebt pijn en wat je wilt is geen pijn. Logisch, toch? Je focust niet op wat je hebt, maar op wat je niet wilt hebben.’
Griep heeft de ijzersterke volger geveld.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Een religie is niet wat de stichters ervan bedoeld hebben of wat er in de teksten staat, maar wat de beoefenaars er mee doen. Voor alle moslims die ik ooit gesproken heb is de Islam een religie van barmhartigheid en vrede.
