Het prachtige verhaal van Thich Nhat Hanh heeft veel diepgang. Het geeft inzicht in hoe we om kunnen gaan met onze gevoelens voor iemand die we kwijt raken, zonder verstrikt te blijven, dan wel verstrikt te raken in onze liefde voor haar of hem. Dit kan door Liefde in een groter perspectief te plaatsen zodat we het pad van bevrijding, compassie, vrede en vreugde kunnen gaan.
Columns
Het jaar 2025 – dag 281 – sombermans
Sombermans, vitamine D en het nu.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Guy – dhammazaadjes – Tilakkhana
‘Alles wat onderhevig is aan ontstaan, is onderhevig aan vergaan.’
Peter – Ook ik werd een drijvende man
Ook onder de mijnen mag de rancune er zijn. En niet alleen omdat ze worden gedegradeerd tot neoliberale fall out. Op te jagen wild, blootgesteld aan vormen van stigmatisering en framing waartegen elk verzet zinloos is. Ik zal zwijgen over de bloedfanatieke politieagentjes die een potsierlijk want ongegrond samenscholingsverbod op het plaatselijke plein handhaafden met zielige pogingen mijn matties aldaar uit elkaar te jagen. Ik was daar een keer getuige van, en trok mijn conclusies.
Geen dood geen vrees (68) – Juist sterven
Juist sterven is voor mij, zelf kunnen bepalen hoe en op welke manier deze manifestatie ten einde komt. In onze westerse cultuur wordt het erg belangrijk gevonden dat we zo lang mogelijk blijven leven. Soms wordt dat ook nog eens bepaald door de beschikbare medicijnen en de kosten daarvan.
Het jaar 2025 – dag 280 – oma
Compassievolle inbrekers.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Zoals een grasspriet door asfalt – over de kracht die leven heet
Niets kan de drang tot leven werkelijk stoppen. Zelfs onder asfalt vindt een grasspriet zijn weg omhoog.
Het leven zoekt altijd een weg. Zelfs een kind voelt: wat wil groeien, laat zich niet tegenhouden. Die stille kracht die telkens weer tot leven aanzet, noemen we de wordingsdrang.
Geen dood geen vrees (67) – Morfinepompje
Veel mooie kaarten, bloemen, mooie gesprekken met de mensen van mijn vrijwilligerswerk. Jammer dat het niet lang meer duurt, maar zo blij dat het op deze manier gaat. Klinkt misschien erg vreemd, maar wat een mooie manier om zo bewust en langzaam te gaan.
Het jaar 2025 – dag 279 – overcome
We shall overcome
We shall overcome
We shall overcome some day
‘Iets in mij wilde de stilte in’
Zondag 7 september was het tien jaar geleden dat Bieke Vandekerckhove is overleden of overgegaan. Ze was 46 jaar. Bieke was 19 toen ze hoorde dat ze ALS had. Ze kreeg te horen dat ze hooguit nog vijf jaar zou leven, maar tegen alle verwachtingen in leefde ze nog 25 jaar in toenemende afhankelijkheid van de zorg van anderen. Na de diagnose belandde ze in een ernstige depressie; periodes van wanhoop en woede wisselden elkaar af met periodes van diep verdriet. Alles had zijn glans verloren, niets was meer wat het was. Bieke ging lezen, las alles wat los en vast zat, waaronder ‘Het verstoorde leven’ van Etty Hillesum. Een vriend vroeg haar mee naar de abdij van Westvleteren. Ze ontdekte de psalmen en de stilte van de zenmeditatie. “Eigenlijk was ik dood nog voor ik zou sterven. Toen gebeurde er iets dat ik nog altijd niet kan vatten. Iets in mij, wat kan ik niet benoemen, wilde de stilte in, ik begreep niet waarom.”
Menno – Over en uit
Kort na de bevalling krijgen Menno en Tineke bericht dat er geen bezwaren meer zijn tegen een eventueel kerkelijke inzegening van hun huwelijk. Professor Harry Eijsink (kerkjurist) heeft zich er persoonlijk hard voor gemaakt.
Geen dood, geen vrees (66) – Het gaat hard
Loslaten van mijn lijden en angsten is in de fase waar ik me nu in bevind een pittige klus, zeker nu sinds een paar weken de pijn regelmatig doorbreekt en alleen met steeds zwaardere opiaten onderdrukt kan worden. Iedere nacht en ochtend is er de angst om weer met nog meer pijn wakker te worden. Hoe goed ik ook probeer me te concentreren op mijn ademen, welke (begeleide) meditatie ik ook doe, ik loop net aldoor achter de pijn aan.
Guy – dhammazaadjes – Dhutanga
Een dhutanga is een ascetische (wandel) pelgrimstocht van monniken van de Thai Forest Tradition. De monnik verlaat het klooster voor een tocht door de jungle en over knekelvelden en bezoekt op deze tocht meditatiemeesters van andere kloosters. Meestal zijn dit kleine nederzettingen van 5 à 10 bhikkhu’s. Maar soms ook grote(re) viharas.
Geen dood geen vrees (65) – Na een moedige strijd …
Niets geen moedige strijd of een moedig gedragen lijden. Dat is niet de bedoeling met deze laatste tocht die ik ga. Het liefst maak ik hem zo draaglijk mogelijk en liefst zo pijnvrij mogelijk. Op een gegeven ogenblik als de pijnmedicatie niet meer werkt, of als ik erg versuft ben, gewoon kunnen zeggen dat het genoeg is. Ik heb een prachtig leven geleefd en nu mag dat eindigen. Wat een rijkdom dat dat hier in Nederland mogelijk is!
Zin in Overgave
Wat is de zin van het leven? Het is een veel, vaak indirect, gestelde vraag, maar ook een die regelmatig als retorisch of onbeantwoordbaar wordt afgedaan.
B’eter: hartige taart met kikkererwtenbodem
Onlangs had ik een teamuitje met collega’s. In de bus terug zat ik naast een nieuwe collega die ik nog niet kende. Ik weet niet meer hoe het gesprek liep, maar, gek he, gesprekken die ik voer monden vaak vroeg of laat uit in het uitwisselen van recepten. Van haar kreeg ik toen het volgende recept, dat ik noteerde achterop de plattegrond van Zutphen – de locatie van ons teamuitje.
Gesprekjes: waar is het water gebleven?
De hele buurt weet dat ik bijna altijd liedjes loop te fluiten wanneer ik mijn mijzelf uitlaat. Blijkbaar floot ik een Christelijk deuntje, want ineens riep een voor haar huis tuinierende dame mij toe: “O, u bent Christen!”
Geen dood, geen vrees (64) – Lijden en doodgaan
Het is bijzonder om te zien hoe mijn leven in vier weken helemaal veranderd is. Van nog volop in het leven staan en nog veel willen doen (denken nog te kunnen doen), tot bezig zijn met de laatste aspecten van deze menselijke tijdelijkheid.
Het jaar 2025 – dag 276 – redding
Als mijn moeder er niet geweest was had ik dit niet kunnen schrijven.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care.
Vrijdag Zindag – ‘OK’ of ‘Hmm?’
Wat kunnen mensen toch veel bij elkaar bedenken. Soms reageer je: ‘OK’. En soms frons je: ‘Hmm?’. Zo gaat dat sinds Homo Sapiens uit de evolutie tevoorschijn kwam. De laatste tijd denk ik vaker ‘Hmm?’ dan ‘OK’. En dat terwijl anderen juist ‘OK’ zeggen.
Boeddhisme en Psychologie
We zijn in een tijd beland waar er behoorlijk wat openheid is tussen boeddhisme en psychologie. Ik hoop dat de uitwisseling echter verder zal voeren dan het uitwisselen van methodes.
Geen dood, geen vrees (63) – De grootst mogelijke bevrijding
De grootst mogelijke bevrijding beleven we als we in contact komen met het uiteindelijke, het ultieme, of, in de woorden van Tillich, met ‘de grond van het bestaan’.
Het jaar 2025 – dag 275 – abeltje
De lift en de stilte.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Jongeren zoeken houvast – en lopen in dezelfde val
Een groep jongeren schildert leuzen op het partijkantoor van D66. Elders blokkeren leeftijdsgenoten de snelweg om aandacht te vragen voor het klimaat. Twee totaal verschillende werelden – en toch gedreven door hetzelfde verlangen: ergens bij horen.
