Rust is een hartskwaliteit, net als vreugde, echtheid, toewijding of helderheid. Hartskwaliteit wordt niet veroorzaakt maar heerst uit zichzelf, het is de ingeboren werking, het meest elementaire, meest natuurlijke potentieel van ons menselijk bewustzijn.
Als we gaan zitten (liggen, staan, lopen) om te mediteren, wat is dan onze praktijk? Waarvoor doen we het? Wat is ons doel? Of is het zonder doel? Maar als het geen doel heeft, waarom zouden we het dan doen? En hoe verhoudt onze praktijk zich tot ons dagelijks leven? Of staat het daar zoveel mogelijk los van. Wat is onze praktijk? (1).
Maar wat betekent dat eigenlijk, de gelofte alle levende wezens te bevrijden? Wie zijn alle levende wezens? De mensen, de dieren. Ook de planten? De mineralen? Of gaat dat te ver? En alle? Dat is toch onoverzichtelijk, daar is toch niet aan te beginnen.
Als je mededogen als bron, als uitgangspunt neemt, ben je er nu. Nu meteen. Zonder omwegen. Edel Maex over Avatamsaka.
Dhyan: ‘Het zitten op een kussentje is de basis van bijna alle vormen van meditatie. Toch ontstond er in de loop van de tijd verzet tegen de formele aspecten en de rituelen, wat eerst een zekere houvast gaf veranderde al meer in een afkeer.’
Gastschrijvers schrijven zonder last of ruggespraak in het Boeddhistisch Dagblad.
Is zitten achteruitgang?
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
