Elsbeth Wolf: ‘Waarom zo veel enthousiasme over gedichten van deze vrouwen, zou je je af kunnen vragen. Simpelweg omdat die tot voor een aantal decennia vrijwel onbekend waren gebleven. Ze kwamen tot voor kort nauwelijks voor in de officiële anthologieën.’
Deze zentoespraken bevatten de geconcentreerde neerslag van een levenslange omgang met de weg van zen, met ontmoetingen, met de wijsheidsteksten uit Oost en West. Zij zijn ten diepste religieus in hun zoektocht naar de ware aard van de mens en van wat hij mag hopen.
Ton Lathouwers (1932) is één van de meest liberale zenleraren in het Nederlandse taalgebied. Als docent en hoogleraar in Leuven (Slavische letterkunde) getuigden zijn colleges al vroeg van het appel van hart tot hart.
Zr. Elisabeth Dinnissen kreeg in 2002 transmissie van Ton Lathouwers.
Judith Bossert (1937-2020), de zenboeddhiste die 6 april is overleden, mag worden herinnerd als de oprichtster van het eerste Nederlandse zentijdschrift, met de simpele naam ZEN, en als vertaalster van enkele dunne, maar belangrijke boeken van de Vietnamese leraar Thich Nhat Hanh.
Ton Lathouwers: ‘Het is een groot gevaar dat we in aantallen gaan denken. Zoveel mensen hebben corona…’ ‘Het aantal besmetten stijgt, of daalt…’ ‘Zoveel mensen zijn genezen..’. Et cetera. Al zou slechts een enkel mens lijden aan het corona-virus, dan is dat al verschrikkelijk. Misschien is dat nog wel wanhopiger, want dan ben je de enige.’
Wij zijn pas echt bevrijd wanneer we bevrijd zijn van het boeddhisme, wanneer we alle vlottenbouwerij achter ons hebben weten te laten.
Ondoorgrondelijke stilte. Ik had me al maanden van te voren voorgenomen om over deze tekst te spreken op onze sesshin. Ik heb heb hem talloze keren herlezen en beluisterd. Het is de meest gespeelde track in mijn iTunes bibliotheek. En iedere keer werd ik stil. Er kwamen geen woorden meer, enkel stilte. Ik werd ongerust of ik er wel zou kunnen over spreken. Ik kon niet anders dan wachten tot ik bij de teisho, een beetje naakt, voor de groep zat niet wetend of er wel woorden zouden komen.
Een religie is niet wat de stichters ervan bedoeld hebben of wat er in de teksten staat, maar wat de beoefenaars er mee doen. Voor alle moslims die ik ooit gesproken heb is de Islam een religie van barmhartigheid en vrede.
Hoe spreek je over het onuitsprekelijke? Misschien is het wijsheid om dan enkel nog te zwijgen. Zoals Witgenstein’s ‘waarover men niet kan spreken, moet men zwijgen’.
