‘Laat ik me aanspreken of niet, dat is de eerste keus. En ondanks twijfel begin ik toch aan een stukje tekst. De reden is ook dat ik voor mezelf nu eens kan noteren hoe ik bezig ben. In eerste instantie voelt het als een rommeltje van acties sinds 2017. En nu proberen om dat redelijk chronologisch op te schrijven.
Terwijl ik dit schrijf wordt mijn aandacht afgeleid door een geluid dat van buiten komt. Ik merk op dat ik het hoor en vervolgens komt er nieuwsgierigheid naar boven. Ik wil het weten en voel de neiging op te staan en naar het dakraam te lopen om naar buiten te gluren. Dan houdt het plots op… nu moet ik kijken en ik geef (bewust) toe. Er is niets meer te zien en ik voel een zekere teleurstelling. Compleet afgeleid van het stuk dat ik wil schrijven laat ik me lei(ij)den door wat er buiten me gebeurd. Maar gelukkig zie ik het en kan ik er om glimlachen. Het automatische patroon ten top.
Dus opnieuw.
De start van mijn zoektocht begon tijdens een burn-out. Tenminste zo zag ik dat toen niet maar terugkijkend vermoed ik dat. Er moet toch meer zijn, ik zit vast, is dit het nu, wil ik hier nog zijn…waren van die gedachten. En natuurlijk had ik van mindfulness, boeddhisme gehoord, er lag zelfs een ‘vergeten’ meditatieboek dat ik had aangeschaft in 1995. Te zweverig toen, te uitzonderlijk toen, ook een beetje eng toen… maar 23!! jaar later was ik wel zo ver.
Ik stuitte tijdens een weekeindje weg in de boekwinkel op een boek van Jelle Hermus (hij noemde zichzelf in een tv programma de Hema van de persoonlijke ontwikkeling). Dat boek bleek te gaan over mediteren… Nou ja, dacht ik na het lezen ervan, baat het niet dan schaad het me vast ook niet. Laat ik dat maar eens gaan proberen. Dus in de kou, in de tuin, in de ochtend (mijn favoriete moment) een rondje meditatie. En na een week vroeg ik me af hoe het toch kon dat ik beter sliep, rustiger was, minder gedoe ervoer. Ik kon na veel wikken en wegen niets anders bedenken dan dat het aan het mediteren zou kunnen liggen. Dus ik stopte ermee om dat te onderzoeken en mijn oude gedrag was heel snel terug.
Als er zoiets gebeurt dan is mijn automatische patroon om te gaan lezen, googelen en me te verdiepen (lees grijpen en vasthouden). Ik wilde dit door gaan geven. Morgen, meteen!
Tijdens dat zoeken kwam ik op mindfulness terecht. Een onderdeel van het boeddhisme. Okee, dat kan ik gaan doen. Eerst moest ik zelf een MBSR training volgen en daarna zou ik eventueel mogen starten met de opleiding tot mindfulnesstrainer hoorde ik van J.T. Ik vond hem een beetje eigenwijs (dat zegt meer over mij dan over hem) en voelde me een beetje klein en niks wetend. Bijna haakte ik af maar denkend aan het effect van de meditatie koos ik ervoor om dat los te laten en door te gaan met wat m.i. de essentie van ons leven hier is.
Dus op zoek naar een MBSR trainer en dat was A.B. Tijdens ons kennismakingsgesprek begon ik al gezellig (lees met spanning) te kletsen in de deuropening maar dat bleek niet de bedoeling. Eerst zitten, thee en dan pas vertellen. Mmmmm beetje belerend en lastig om aan over te geven maar…als het erbij hoort okee dan (bovendien zegt het alles over mij en niets over A.).
De training begon en ojee daar kwam 1995 in volle vaart in mijn gezicht. “Is het wel praktisch, het voelt als zweverig, maar het is bewezen effectief dus kom op doe gewoon mee” waren maar een paar gedachten die zo opkwamen. Best een klus die training want stiekem was ik tijdens deze training voor mezelf ook bezig met hoe zij het deed als trainer en wat ik daarvan zou kunnen gebruiken. Lekker veilig! Ook merkte ik op hoe lastig het kan zijn om te openen als de trainer voor je gevoel niet neutraal is (en ook dat zegt alles over mijn verwachting, invulling, automatische gedachten dan ook maar iets over de kennis en kunde van de trainer). Blijkbaar zit daar een pijnpunt en ben ik uberkritisch en gevoelig voor signalen van oordelen die er mogelijk helemaal niet zijn. Dus toch op zoek naar waar dat vandaan komt en doorgaan.
Na deze training startte ik een half jaar later met de opleiding tot mindfulnesstrainer. Blijkbaar is mijn verwachting nog steeds dat iedereen die daar werkt neutraal en oordeelloos zou moeten zijn maar gelukkig zijn we allemaal mens dus dat bleek niet het geval. Wat ik daar heb geleerd is mijn eigen oordelen te zien over mezelf en over anderen. Hoe moeilijk het is om los te laten. Om jezelf te blijven in een groep en daar genoegen mee te nemen en zelfs van te kunnen genieten met heel veel vallen en ook weer opstaan.
Het meest heb ik geleerd van supervisie van R. Neutraal en oordeelloos zijn kreeg een nieuwe dimensie. Daar kwam ik er werkelijk achter dat delen geen oordelen of veroordelen van de ander hoeft in te houden (en ik ben er een expert in om de kleinste veroordeling te zien of te duiden ook als deze helemaal niet zo zijn bedoeld). Ik hoop dat ik ook ooit zo kan luisteren en naast de ander kan blijven staan. Misschien leg ik de lat te hoog voor de ander en vooral voor mezelf maar hoop mag er zijn.
Tijdens de opleiding is er ruimte voor het boeddhisme. Dat onderwerp spreekt me aan dus ook daar de verdieping in. Lezen in boeken, luisteren naar lezingen van J.vdH. en later 30now, podcasts van hoe heet hij ook weer (een oud discjockey). Ik merk dat ik me niet bezig hou met een stroming maar vooral me herken in een basishouding van in de wereld staan. Meemaken, proeven, zelf oefenen, lezen, terugvallen in patronen, weer opstaan, oefenen. Misschien weet ik nu 0.2% en kan ik 0.1% uitvoeren dus nog meer dan genoeg te ervaren en te leren en erop te vertrouwen dat het goed komt linksom, rechtsom of rechtdoor, stap voor stap en met vallen en opstaan.
Wat heel helpend is, is de sangha en dat ik mag doorgeven, mag trainen, niet het boeddhisme maar het onderdeel mindfulness. Het doorgeven is zo helpend in het zelf leren dat ik er eigenlijk niets voor wil vragen. Dat ondermijnd natuurlijk alle mindfulnesstrainers want een boterham met een beetje beleg is ook fijn net als je eigen ontwikkeling door retraites en opleidingen te volgen.
Zoals je leest is er nog weinig evenwicht en een grote zoektocht gaande en ben ik blij te weten dat dat door mag gaan totdat mijn leven hier ophoudt.
En nu het besluit of ik dit ga sturen of niet.’
