Mijn kaarten zeiden weinig goeds: de gehangene, de doler, magere Hein en als laatste kaart de kapotte GPS. U ziet het, een moderner pak tarotkaarten. Al kon ik ze niet lezen in die maanloze kerker. Het rad van de rouw had weer een slag gedraaid.
Emmaho
Emmaho – Jukai…
Ik zit met twee prachtige mensen naast mij en heerlijke leraars voor mij, omringd door een enorme, warme mensenzee, waarvan elke golf stevig geëngageerd is naar de medemens toe.
Kleermaker blijf bij je …?
Als de snijder naait is hij één met de steek, het ritme van de naald, geconcentreerd. Hij gaat mee met de flow maar tegen de stroom in. De stroom van vastgeroeste patronen, en foute vouwen die koppig vechten voor hun bestaan.
Emmaho – ‘Een auto, met een voor velen zeer kostbare inhoud arriveert’
In mei 2012 zorgde het bezoek van de Dalai Lama aan het Tibetaans instituut Yeunten Ling in het Belgische Huy bij veel aanwezigen voor grote blijdschap.
‘Lama Karta, hij had zo zijn eigen stijl. Steeds attent, vol wijsheid, maar toch met die twinkelende humor’
Overal waar Lama Karta kwam ontwapende zijn lach iedereen. Lama geloofde in de kracht van liefde en mededogen en de sterkte van een oprechte vriendelijkheid.
Emmaho – Undercover boeddhist
Daar zat hij dan, een boeddhist vol goede bedoelingen.
‘Het is wel even wennen, Boeddha woont in de Ardennen’
Boeddha woont in de Ardennen, in het kasteel van het Tibetaans instituut Yeunten Ling in Huy. Kijk mee door de ogen van Emmaho.
Emmaho – Boeddha in actie…
Meditatie aan de zelfkant van de maatschappij.
Ik ben een lucifer!
Eigenlijk steekt de lucifer geen mensen aan, ze doen het zelf, ontbranden spontaan of ontdekken opnieuw hun waakvlammetje.
Openbloeien, lente in de winter!
Overal heb ik hem bij mij. Een monnikstas met daarin genomen geloften, regels, dag/na/dag geloften, kleurige zen Peacemakers rakusu, en het onzichtbare rugzakje openheid naar mijn medemens en engagementen.
Emmaho – De straat op, de stad als living en slaapkamer
De straatretraite: met enkel je identiteitskaart, een slaapzak en de kleren die je aanhebt “sans domicil” zijn. Je laat je uurwerk, geld, bankkaart, gsm…bezit, achter en wordt een kleine week dakloos in Brussel.
Ik ben het ontroerend met je eens!
Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
Het perron geluk
Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien.
Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.
Emmaho – binnenkijker
Mijn geest beweegt, niet de vlag, niet de wind. Mijn geest is soepel als een kind.
Regen, sneeuwvlokjes, de wolk en de geest
Bon, Frank Zappa zei al eens tussen snor en sik door “the mind is like a parachute, it doesn’t work if it’s not open”.
Ik ben het ontroerend met je eens!
Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.
Kleine pijnlijke stapjes, grote stappen in menselijkheid
Er waren mirakeltjes, een verhuis bracht warme dekentjes, een strenge politieagent vroeg in de morgen ontdooide, een kerkje toverde met kleuren en verhalen, een brug vol tekenen van liefde, een mevrouw met een prachtig daklozenproject kreeg een ferm steuntje in de rug, ik zag vele prachtige mensen, precies zoals ze zijn, herfstkleuren, zomaar gratis voor je neus.
‘Het is wel even wennen, Boeddha woont in de Ardennen’
Boeddha woont in de Ardennen, in het kasteel van het Tibetaans instituut Yeunten Ling in Huy. Kijk mee door de ogen van Emmaho.
Mateloos machteloos
Je keert in jezelf. Omarmt de essentie, die genster, een sprank van tederheid, onder je waterval van tranen in de wind van je verdriet.
De psychologie van het ‘niet-zelf’
De Boeddha wijdde zijn tweede rede aan een van de moeilijkere begrippen uit zijn doctrine, het ‘niet-zelf’. Hij concludeerde dat het bestaan van een ‘zelf’ een illusie of waanbeeld was, vandaar het begrip ‘niet-zelf’.
Druppels aan mijn ogen
de stilte van de nacht, brengt ze steeds onverwacht.
Kleurdoos te koop. Enkel zwart en grijs ontbreken…
Wie heeft alle mooie kleurtjes gepikt, en de glans, de straaltjes?
Het zijperron
Daar sta je dan, helemaal alleen, achtergelaten, gepakt en gezakt… maar de wereld draait verder en tijd is iets waar wij naar leven, en héél stipt.
Samye Dzong, oase in de grote stad woestijn Londen
De dakloze kijkt verwonderd op als ik hem aanspreek en een portie warme authentieke aandacht aan hem schenk (en wat ponden in zijn bakje). Een mooi mens, maar blijkbaar onzichtbaar voor de rest van de bevolking. Hij is vrijwel de enige persoon die mij aankijkt.
