Het regent tussen de sneeuwvlokjes door of is het net omgekeerd?

Of dalen de sneeuwvlokjes rustiger neer terwijl de druppels in een noodvaart de aarde tegemoet vallen.

Laten we het vergelijken met onze geest. Een gesloten geest die verkrampt en lijdt onder stress en waar de storende emoties de scepter zwaaien, kan wel eens hard knallen tegen een muur, grenzen of in de put (en daar blijven zitten).

Een open, ontspannen geest waar de gewoonte heerst om in het moment te zijn, ruimte te voelen, ademruimte, waar training, ervaring en liefdevolle vriendelijkheid de bedrijfscultuur is en men de storende emoties ziet, omarmt, en doorgrondt, is eerder een sneeuwvlok, een kristal, wijdvertakt, symmetrisch.

Deze laatste heeft duidelijke een andere valversnelling dan de aerodynamische druppel.

Ze vertrekken allebei uit dezelfde wolk en volgens de wetenschappers, die daar ter plaatse waren, vertrekken ze allemaal als sneeuwvlok.

Maar onderweg verandert er iets in het denkparcours waardoor er een zekere verharding, grotere densiteit, vernauwing gebeurt. Dat is dan de druppel die de emmer doet …

Bon, Frank Zappa zei al eens tussen snor en sik door “the mind is like a parachute, it doesn’t work if it’s not open”.

Hoe is het mogelijk dat wij aangeboren kwaliteiten en een verwonderde vriendelijke open blik kwijt spelen tezamen met onze enorme lenigheid.

Niet enkel lichamelijke lenigheid maar ook in onze bovenkamer, op vlak van de positieve synaptische verbindingen, en zelfs daarbuiten, vermits de geest verder reikt dan de hersenvliezen.

Lenigheid, die we verloren kunnen we terugwinnen door training. “bewegen, bewegen, bewegen!” snauwt Oskaar de trainer (cfr De Kampioenen) maar dat is het niet écht.

Eerder beweging opmerken, meebewegen, bewogen durven zijn, beweging observeren. Maar vooral de ruimte creëren waarin die beweging er mag zijn.

Vanuit een vriendelijke verwondering, niet wetend, niet onwetend.

Een beetje beroerd en ontroerd maar allemaal vanuit de natuurlijke toestand.

Een sneeuwvlok heeft ook geen vizier waardoor ze kijkt en bijstuurt naar een  kruis dat op de aarde als landingsplaats is gemarkeerd.

Het is gewoon een observerende beginnende lach, een getuige zijn van hoe het nu is en zo een oefening in aanwezig zijn en getuige zijn hoe het voor anderen is (geweest).

Een training in het smeren van de scharnieren die het deurtje van je hart knarsend dichthouden. En dan liefdevol leren openplooien, eerst een kiertje (dan hebben we al wat harts-tocht) en dan verder en verder. Tot we vanuit het hart spreken en met ons hart luisteren.

Van de regen in de drop? Neen, geef mij maar een sneeuwvlok!

Tekst Manu Grisar. Deze column verscheen eerder op de site van Zen Peacemakers Lage Landen. Foto Joop Hoek, sneeuw in bunkerstad.