Ik zie mezelf zo door de jaren evolueren en merk dat, sinds ik mijn ‘tweede’ leven ben begonnen de momenten dat er tranen in mijn ogen staan ontelbaar zijn.
Een filmfragment, foto, verhaal, een situatie , … zovele zaken trekken aan het ontroer-me-touwtje.
Mijn ogen worden vochtig en ik laat me van diep binnenin wat ‘roeren’ .

Geen haar op mijn hoofd denkt er dan aan om de ‘ik-heb-een-vuiltje-in-mijn-oog’ tactiek aan te wenden, en er staan best wel nog wat haren op mijn hoofd. Ze worden trouwens jaarlijks gecontroleerd door kalende of fel kalende bloedverwanten tijdens het Nieuwjaardiner.

Mooie contacten ontroeren me, ont-moet-ingen, mensen met open vizier en open armen ontmoeten, een knuffel, een blik vol liefdevolle aanvaarding. Ogen die je voelt zeggen “je mag er zijn precies zoals je bent”. Mensen zien open bloeien gewoon omdat je luistert, anderen zien rustig worden omdat je zelf je adem volgt, met je lichaam als berg en je geest als een oneindig grote open hemel.

Warme dauwdruppels in mijn ogen omdat een ijverig bloemetje dat koppig maar teder tussen stoepstenen zichzelf naar de zon wringt, de blik van een baby die de mijne vangt en even boekdelen spreekt.

Een heerlijke kaaskroket die een fontein herinneringen in mijn hoofd doet ontwaken.

Mijn “goeiedag” die iemand op staat plots ontdooit en de aarde rondom met méér dan twee graden opwarmt.

Plaats geven als automobilist aan fietsers of voetgangers die willen oversteken en blij-verwonderd hun duim opsteken omdat je heel mindful aan het rijden was en hun lichaamstaal goed had geïnterpreteerd.

Mijn handicaps en beperkingen aanvaarden en er zelfs de grappige voordelen van zien.

Mijn ontroeringsmomenten zijn geen stof voor zakdoekactiviteiten of verkoudheidsloos gesnotter.

Het zijn juweeltjes die in en rond mijn ogen hangen en diamantjes vormen in mijn geest.

Tijdens de ontroering voel ik diep binnenin beroering. Een vinger die mijn hele wezen zachtjes aanraakt.

Ik voel mij vertragen, beter observeren, de situatie ‘lezen’. Rustiger en liefdevoller.

Wat maakt het dat deze zoete tranen van het hart hun weg vonden?

Het trainen in het ‘niet weten’, een situatie leren binnengaan zonder gehecht te zijn aan enige opinie, idee of concept. Mij totaal openstellen voor elke gebeurtenis.

En dus ook voor elke ontroering.

Het niet kleven van etiketjes, maar op een open wijze gewoon kijken wat er is, het precies laten zijn zoals het is. Een mooie bloem die tot in de kern haar pracht laat zien, daar geniet je toch niet van door ze te plukken?

Maar door ze te voeden met je ontroering, niet?