Dzogchen is de werkelijke, natuurlijke staat van zijn, die iedereen al bezit en die alleen nog maar ontdekt hoeft te worden, een staat voorbij alle concepten.
We gingen nog even zo door, en toen kwam heel plotseling het moment dat mijn gedachten stilstonden. Zomaar. Mijn hele systeem was krakend en piepend ineens tot stilstand gekomen. Wow, wat was dit?
Stel je voor dat achter je gewone ogen, die met hun starre blik de wereld in de gaten houden, zich een ander oog bevindt. Een groots stralend oog, dat de werkelijkheid ziet zoals zij is en dat al je overlevingsstrategieën en emotionele reacties doorziet.
Terwijl alle andere paden in het boeddhisme gekenmerkt worden door een specifiek doel dat door allerlei inzichten en oefeningen bereikt zou kunnen worden – nirwana, het ontwaken of de bevrijding – is er vanuit dzokchen gezien helemaal geen doel.
Norbu was een van de eerste leraren die dzogchen naar het Westen bracht.
Een sanghalid dat er al jaren kwam, reageerde met een begripvolle lach: de sangha leuk? oh, god, nee. De sangha is zwaar kut.
Allerlei gebeurtenissen passeren in onze gedachten de revue. Het lijkt wel alsof er doorlopend een soort interne beveiligingsdienst bezig is die controleert of alles wel onder controle is of de veiligheid gewaarborgd is. Ondanks of juist door de beveiliging ervaren we een beangstigende wereld.
Wanneer we geen vertrouwen hebben in dit pad naar bevrijding [dzogchen] , vertrouwen in de zelfbevrijding van onsamenhangende en discursieve gedachten op het moment dat ze in de geest oprijzen en dit niet tot het meest belangrijke onderdeel van de beoefening maken, dan worden we steeds weer bepaald door de uiteenlopende potentialiteit van de geest.
