Ik ben zo blij te kunnen schrijven dat het me goed gaat. Na een diepe inzinking de afgelopen weken door corona voel ik me met de hulp van mijn huisarts (met voor het eerst van mijn leven een slaappil), psycholoog en andere hulpverleners weer een stuk beter.
Na weer een paar nachten bijna de hele nacht te hebben geslapen ervaar ik dat als een groot geschenk. Mijn fysiotherapeut die de ergste spierpijn heeft weg kunnen masseren maakt me ook erg blij. Het is zo belangrijk naast familie en vrienden zo’n netwerk om me heen te hebben.
In een retraite van een sangha die ik nauwelijks ken zijn we meegenomen bij de intenties. Iemand die jaren geleden mee is geweest met een van de zeilretraites die ik organiseerde, heeft me een ontspanningsmassage aangeboden.
Er zijn zoveel mensen die hun best voor me doen; met bovenaan natuurlijk mijn partner, Willy. Toen we elkaar nog maar net een paar maanden kenden werd geconstateerd dat ik ziek ben. Door alles heen, echt door alles heen stond en staat ze aan mijn zijde. Denkt mee, denkt voor me, ik ben haar zo dankbaar. En natuurlijk mijn vriend Hans, met wie ik vijfentwintig jaar geleden de eerste stappen zette in onze persoonlijke ontwikkeling. Toen hij hoorde dat ik ongeneeslijk ziek ben, was het eerste wat hij zei: ‘ik ben er voor je zo lang het duurt.’ De tranen schieten me in mijn ogen nu ik het opschrijf.
Willy en ik hebben afgesproken dat we voorlopig niet willen bezig zijn met mijn ziekzijn. In januari is er weer een nieuwe scan en ondertussen willen we zo normaal mogelijk leven. Hopelijk niet als stilte voor de storm van wat me kennelijk nog te wachten staat.
En gelukkig kon ik gisteravond weer met veel energie een meditatie-avond van onze sangha in Den Bosch begeleiden en mag ik zondag a.s. een Verdiepingsdag in de traditie van Thich Nhat Hanh begeleiden. Ik vind het zo fijn om te doen en zeg altijd wanneer mensen me vragen hoe ze zich het beste kunnen verdiepen in het boeddhisme; ga een avond begeleiden, een retraite, maak daardoor een echte verbinding met de traditie waarin je bent, verdiep je er écht in en het gaat vanzelf.
De inzichten van Thich Nhat Hanh, de ongelofelijke inspiratie die hij geeft, ervaar ik iedere dag. De oefening van elke dag bewust in ieder moment proberen aanwezig te zijn, is erg belangrijk voor me. Niet alleen maar ‘s morgens en/of ‘s avonds op een kussentje zitten. Nee, de hele dag door zo veel mogelijk; voor het stoplicht, in de rij voor de kassa, in contact met de natuur, etc.
In de unieke Plumvillage app kan een ‘mindfulness bel’ aangezet worden waardoor je bijvoorbeeld ieder kwartier een bel hoort op je mobiel of laptop. Ik stop dan wat ik doe, adem drie keer in en uit en ga verder met ik aan het doen was. In dezelfde app zijn filmpjes van lezingen van Thich Nhat Hanh, begeleide meditaties, inspirerende teksten en heel veel meer. De app kun je gratis downloaden.
Ik merk dat mijn inspiratie om te schrijven over mijn ziek zijn op dit moment wat is opgedroogd en ik zal daarover niet wekelijks meer schrijven. Veel van mijn tijd besteed ik aan vrijwilligerswerk met mensen die in detentie zijn of waren of in een tbs-kliniek verpleegd worden. Daar zal ik af en toe over schrijven. Zoals bijvoorbeeld over het wereldwijde onderzoek onder gedetineerden waaruit is gebleken dat 40 tot 60 procent van hen hersenletsel heeft voor ze in de gevangenis terecht komen …
Ook over mijn bezoeken aan zittingen in de rechtbank hoop ik nog veel te kunnen schrijven, zoals over de blinde rechter, een zaak in hoger beroep van een ex-gedetineerde, de bodes, de omgang met elkaar. Het is een tragikomedie op de vierkante meter die iedere werkdag vertoond wordt.
En ook over de beoefening over ‘Geen dood, geen vrees’ met daarbij geen geboorte zodat het ‘Geen geboorte, geen dood, geen vrees’ is.
