Stilte is het enige klankbord voor de ware stem van je hart. Je hart kan allerlei geluiden en signalen afgeven. Het kan met allerlei soorten stemmen spreken. Van je moeder, je vader, de pastoor of de dominee. Van een vriend of een vijand. Het kan de stem van een verleider zijn, of de stem van wrok of trots of wraak of woede, de stem van de verliezer of de overwinnaar, de stem van principe, precedent of prestige, het kan de stem van het instituut zijn. Jij bent de enige die de ware stem van je hart uit het koor van al die stemmen kunt zeven. Doe maar. Gebruik de stilte als referentiekader. In de stilte is geen haast. Het kan lang duren, maar opeens weet je: dit is de ware stem van mijn hart. En die stem heeft nooit te maken met boosheid, zieligheid of verongelijkt zijn, maar is altijd de stem van avontuur, liefde en betrokkenheid.
In de landen die Ellen en ik bereisd hebben, kon ik de ware stem van mijn hart dagelijks beproeven. We komen veel situaties tegen die stuitend en onbegrijpelijk zijn. En ook veel situaties die ontroerend en liefdevol zijn. Ik merk dat de ware stem van mijn hart geen weet heeft van normen en regels en nooit spreekt maar alles weet. De stem van mijn hart zwijgt in dankbaarheid, vreugde, mededogen en wijsheid. Het is de dank voor het bestaan. Het is de vreugde over en in het moment. Het is de liefde voor de ander en het andere. Het is de wijsheid van de boer die weet wanneer hij zaaien en oogsten moet, zoals we ze in Mustang tegenkwamen. De stem van mijn hart is direct gekoppeld aan mijn allerstilste zintuigen, in het bijzonder mijn intuïtie.
De ware stem van mijn hart verbindt mij zonder mankeren met het leven en het vertrouwen het leven te leven zoals het zich voordoet. Zij kent geen angst en laat zich niet van de wijs brengen door de plaatjesmachine van ons denken. Zij ziet de vergankelijkheid als film van de eeuwigheid. Zo kent zij slechts openheid; alle varianten van alles is mogelijk; weg, waarheid, leven.
Ik dank alles en allen die mij tot dit besef hebben gebracht. Ik voel mij Franciscus die knielt na zijn bevrijdingservaring en waar Leo zo’n prachtig beeldje van heeft gemaakt. Met een brok in mijn keel zwaai ik naar Hisamatsu die mij in een van zijn geschriften onderlinge herkenning belooft als mijn hart tot woordeloos spreken komt.
Ilonka zegt
Wat een mooie tekst. Hartelijk dank voor het delen.