‘ Schaterlachend sta ik op en loop zo snel ik kan, half struikelend, naar de deur… de zendo uit… de tuin in. Buiten rol ik letterlijk in het gras door een aanval van de slappe lach zoals ik die vanaf mijn kinderjaren nooit meer heb gehad!’
We hebben allen van tijd tot tijd behoefte aan rust en stilte, tijd om te ontspannen.
Inderdaad: stilte is ondoorgrondelijk. Zodra ik haar binnenga, raak ik mijzelf volledig kwijt. Zodra ik mijzelf weer terugvind, raak ik haar kwijt.
Het is stil in de stad.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Ik sprak zonder te spreken.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
De heerlijke levende stilte van de Gamma.
Somewhere over the rainbow, skies are blue.
Take care out-there.
Het raam een stukje verder open. De nacht koelstreelt mijn gezicht.
