Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Columns

Menno – yogales geven

door

De vraag naar Hatha Yogalessen neemt geleidelijk toe, maar alleen doordat het wordt gezien als een soort veredelde gymnastiek. Op gemiddeld twee avonden per week geeft Menno totaal vier uur les in Hatha Yoga: in Zeist Noord; Maarssen en Woerden. Dat levert jaarlijks een niet te verwaarlozen extra bijdrage aan het gezinsinkomen op. Ondertussen worstelt hij met alles wat met Yoga te maken heeft, doordat hij enerzijds de financiële voordelen van het lesgeven in Hatha Yoga wel kan waarderen, maar anderzijds in toenemende mate twijfelt aan alle filosofische en spirituele aspecten van Hatha Yoga. Die twijfels hangen nauw samen met de rage om in een oranje gewaad achter Bhagwan Sri Rajnees aan te lopen. In Amsterdam en andere grote plaatsen paraderen deze zogenaamde sannyasin ‘Hare Krishna, hare Krishna’ chantend met een bijkans kale kop door de straten. Hij wil daar absoluut niet mee vereenzelvigd worden, maar vindt het tegelijkertijd mateloos boeiend.

De ziel en de chip 6 – de dans van de seities

door

In onze serie De ziel en de chip onderzoeken we wat er gebeurt wanneer de ziel – de binnenkant van ons bestaan – de ontmoeting aangaat met de chip, het symbool van een wereld die steeds meer wordt gedomineerd door technologie en algoritmen. Vandaag kijken we met Federico Faggin en Thich Nhat Hanh naar een nieuw perspectief op leven en dood: het universum als een voortdurende dans van verschijnen en verdwijnen.

Gesprekjes: Geslaagd

door

Hij daalt het keukentrapje af dat hij heeft gebruikt om een Nederlandse vlag en een schooltas aan een vlaggenstok te hangen. Ik sta op de stoep voor zijn huis toe te kijken.
“Gefeliciteerd!” roep ik. “Zoon of dochter?”
“Dochter”, antwoord de man. “Gymnasium.”
“Slimme dochter!”.

Dromen zijn echt zolang je droomt

door

Eerlijk gezegd denk ik dat dromen spinsels van de geest zijn, en evenveel te betekenen hebben als de inhoud van de prullenbak naast mijn werktafel. Geen dus. En tegelijk van alles, want in die prullenbak zit van alles dat ik heb gebruikt; heb willen gebruiken; of gewoon helemaal nergens voor kon gebruiken terwijl ik het wel in handen heb gehad. Er zullen waarschijnlijk nog wel andere redenen zijn waarom ik iets in de prullenbak heb doen belanden. Ik kan er bijvoorbeeld per ongeluk iets in hebben laten vallen.

Leven in Thailand – Nobelprijs

door

Twee  mannen schudden elkaar de hand voor het oog van de verzamelde wereldpers. De hele wereld kent ze, en weet dat ze niet in hun eerste leugen gestikt zijn, dat ze over lijken gaan, hun bommen laten droppen waar het ze goeddunkt, alles in dienst stellen van schaamteloze zelfverrijking en afspraken net zo gemakkelijk weer vergeten als ze ze gemaakt hebben. Hoewel de hele wereld weet dat afspraken met deze mannen geen cent waard zijn, beheerst hun ontmoeting overal het nieuws en putten al dan niet zelfverklaarde deskundigen zich uit in het duiden van wat er besproken is, zelf als ze geen flauw idee hebben van wat dat precies is.
Op hetzelfde moment ploegen 10.000 kilometer verderop 2 vrouwen, we noemen ze maar even Teresa en Florence, met een oude truck over de moeilijk begaanbare wegen in het Thaise oerwoud langs de grens met Myanmar, of Birma zoals ik het ook hardnekkig blijf noemen.

Gesprekjes: de bonbon-maker

door

Hij is meester-bonbonmaker. Chocolatier. En hij heeft jaren geleden een ongeluk gehad, waardoor hij niet instaat was zijn eigen bedrijf overeind te houden. Hij is kortom failliet gegaan. Nu doet hij hetzelfde werk als vroeger, maar nu voor een ander. Van die uitleg kan ik wel chocola maken, maar iets zegt mij dat dat niet de reden is waarom hij met mij wil spreken.