Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Veertiende jaargang

Columns

B’eter parelcouscoussalade

door

Ik moet bekennen dat ik nauwelijks gekookt heb afgelopen week. Het weekend bracht ik door in retraitecentrum Bosoord waar heerlijk voor ons gekookt werd. Doordeweeks had ik telkens pech met het openbaar vervoer: mijn gebruikelijke bus viel telkens uit, en vaak die van een half uur later ook nog. Of deze was veel te laat, waardoor ik telkens een uur langer onderweg was dan gebruikelijk. Gelukkig was het nog licht, droog, en niet al te koud, en een uitgevallen bus in Nederland is sowieso klein bier vergeleken met het lijden elders in de wereld – maar tijd om te koken was er dus nauwelijks

Gesprekjes: Hoe was het toen? 

door

Ik ben lid van een klein gezelschap ‘historische vertellers’. Wij zijn zelf uiteraard in geen enkel opzicht historisch te noemen, maar vertellen over een denkbeeldig leven ergens in het verleden. Zo speel ik in de ene keer dat ik Henric Coeur ben, meester-metselaar en bouwheer van de monumentale kerk in het Groningse Harkstede; een andere keer ben ik Durk van ’t Hoeze, dienaar van de drossaard van Gruoningen tijdens het beleg van die stad in het rampjaar1672. En laatst was ik Bernardus van klooster Bloemhof, een oude kanunnik in 1276, die in zijn jonge jaren mee is gegaan met de vijfde kruistocht en als bevrijder van het Heilige Land verschrikkelijke dingen heeft gedaan.

Vrijdag Zindag – Wat heeft dít te betekenen?

door

In de Verenigde Staten is nu een president aan de macht die bekend staat om zijn wispelturigheid.  Analisten hebben er een dagtaak aan om de betekenis van zijn uitspraken te duiden. Wat bedoelt hij in vredesnaam – soms in Godsnaam? Wat bij deze president voor complicaties zorgt, is dat hij anderen beticht van het verspreiden van nepnieuws, terwijl hij daar zelf in grossiert. De betekenis is dan zoek. Factcheckers staan erbij en kijken ernaar.

Geen dood geen vrees (69)  – Houden van …

door

Het prachtige verhaal van Thich Nhat Hanh heeft veel diepgang. Het geeft inzicht in hoe we om kunnen gaan met onze gevoelens voor iemand die we kwijt raken, zonder verstrikt te blijven, dan wel verstrikt te raken in onze liefde voor haar of hem. Dit kan door Liefde in een groter perspectief te plaatsen zodat we het pad van bevrijding, compassie, vrede en vreugde kunnen gaan.

Peter – Ook ik werd een drijvende man

door

Ook onder de mijnen mag de rancune er zijn. En niet alleen omdat ze worden gedegradeerd tot neoliberale fall out. Op te jagen wild, blootgesteld aan vormen van stigmatisering en framing waartegen elk verzet zinloos is. Ik zal zwijgen over de bloedfanatieke politieagentjes die een potsierlijk want ongegrond samenscholingsverbod op het plaatselijke plein handhaafden met zielige pogingen mijn matties aldaar uit elkaar te jagen. Ik was daar een keer getuige van, en trok mijn conclusies.

‘Iets in mij wilde de stilte in’

door

Zondag 7 september was het tien jaar geleden dat Bieke Vandekerckhove is overleden of overgegaan. Ze was 46 jaar. Bieke was 19 toen ze hoorde dat ze ALS had. Ze kreeg te horen dat ze hooguit nog vijf jaar zou leven, maar tegen alle verwachtingen in leefde ze nog 25 jaar in toenemende afhankelijkheid van de zorg van anderen. Na de diagnose belandde ze in een ernstige depressie; periodes van wanhoop en woede wisselden elkaar af met periodes van diep verdriet. Alles had zijn glans verloren, niets was meer wat het was. Bieke ging lezen, las alles wat los en vast zat, waaronder ‘Het verstoorde leven’ van Etty Hillesum. Een vriend vroeg haar mee naar de abdij van Westvleteren. Ze ontdekte de psalmen en de stilte van de zenmeditatie. “Eigenlijk was ik dood nog voor ik zou sterven. Toen gebeurde er iets dat ik nog altijd niet kan vatten. Iets in mij, wat kan ik niet benoemen, wilde de stilte in, ik begreep niet waarom.”

Geen dood, geen vrees (66) – Het gaat hard

door

Loslaten van mijn lijden en angsten is in de fase waar ik me nu in bevind een pittige klus, zeker nu sinds een paar weken de pijn regelmatig doorbreekt en alleen met steeds zwaardere opiaten onderdrukt kan worden. Iedere nacht en ochtend is er de angst om weer met nog meer pijn wakker te worden. Hoe goed ik ook probeer me te concentreren op mijn ademen, welke (begeleide) meditatie ik ook doe, ik loop net aldoor achter de pijn aan.

Geen dood geen vrees (65) – Na een moedige strijd …

door

Niets geen moedige strijd of een moedig gedragen lijden. Dat is niet de bedoeling met deze laatste tocht die ik ga. Het liefst maak ik hem zo draaglijk mogelijk en liefst zo pijnvrij mogelijk. Op een gegeven ogenblik als de pijnmedicatie niet meer werkt, of als ik erg versuft ben, gewoon kunnen zeggen dat het genoeg is. Ik heb een prachtig leven geleefd en nu mag dat eindigen. Wat een rijkdom dat dat hier in Nederland mogelijk is!

B’eter: hartige taart met kikkererwtenbodem

door

Onlangs had ik een teamuitje met collega’s. In de bus terug zat ik naast een nieuwe collega die ik nog niet kende. Ik weet niet meer hoe het gesprek liep, maar, gek he, gesprekken die ik voer monden vaak vroeg of laat uit in het uitwisselen van recepten. Van haar kreeg ik toen het volgende recept, dat ik noteerde achterop de plattegrond van Zutphen – de locatie van ons teamuitje.