Hou vol, hou vol, ga door, MU…MU…MU…MU. Ik kan niet meer, wil niet meer, ik ga dood. Het is de 10e periode op de derde dag van de sesshin. Niks werkt meer. Alles doet pijn. Alleen maar zitten en toch heimelijk naar het geluid van de bel verlangen. Een beweging? Is het de jikido? Het was iemand die alleen maar ging verzitten.
Godver de godver! En bij elke uiting van wanhoop neemt de pijn in de knieën toe.
Wat heerlijk om weer sesshin te gaan doen. Het is vrijdagochtend en vanavond zal het beginnen.
7 dagen zitten, in stilte eten, sutra’s zingen. Thuis toch al een beetje voorwerk gedaan voor zover dat gaat tussen het werken door. Extra zitten, rekken en strekken, beetje hardlopen. Een sesshin is een beetje alsof je de ring in moet voor een gevecht, een berg gaat beklimmen of een marathon gaat lopen. Je kunt je er op voorbereiden maar het blijft altijd spannend.
Bij mijn aankomst op Suiren-ji in Nijmegen beginnen we na de gebruikelijke begroetingen met een theeceremonie. Degene die de ceremonie leidt doet groene thee in een kom heet water en met een soort kwastje wordt er een troebele maar opwekkende drank van gemaakt. Daarna een toespraak van de leraar met welke geestesgesteldheid we het beste de sesshin kunnen ingaan.
“Julie hebben jezelf een cadeautje gegeven” en “we gaan een berg beklimmen en niet zomaar een berg” Het zijn woorden die zeer motiverend werken en ik krijg zin om de zendo in te gaan.
Zeven dagen elf maal 40 minuten. Het lijkt eigenlijk niet te doen. Op de meeste sesshins zijn het 10 halve uren maar door de langere loopmeditatie die ook als kleine pauze gebruikt mag worden is het eigenlijk prima vol te houden en de periodes van 40 minuten zorgen voor een verdieping en sterke samadhi.
De eerste avond is het zitten geweldig. In de zendo branden alleen maar kaarsen en we zitten op de verhoogde meditatiebanken waardoor er een heel authentiek gevoel ontstaat. Het voelt echt alsof je ergens in Japan in een middeleeuws zenklooster zit. Alleen maar zitten, Shikantaza. Er gaan gedachten door mijn hoofd. Dit wordt een goede week. Misschien een keer die doorbraak waarvan ik weet dat het toch niet gaat gebeuren. Maar wie weet, hoop doet leven. De bel gaat. We zingen shu sho mu hen sei gan jo… bedtijd.
Hou vol, hou vol, ga door, MU..MU..MU..MU, mijn god. Ik kan niet meer, wil niet meer, ik ga dood. Het is de 10e periode op de derde dag van de sesshin.
Waarom geef ik me op voor dit soort dingen. Ik had nooit met dat klote-zen moeten beginnen. Het werkt ook niet. Ik heb nog steeds niks bereikt. Het tij is compleet gekeerd en mijn geest is in een toestand van weerstand, wanhoop en woede. Alles komt mijn strot uit. Mijn medezitters, de toespraken en vooral het oryoki eten waarvan de rituelen de hele tijd de soep inlopen.
Het liefst zou ik naar huis willen maar ja wat dan? zelfmoord plegen? Dat is ook zo’n uitgemolken idee wat niet meer werkt. De bel gaat… Shu jo mu hen sei gan do… bedtijd.
Bij het wekken sta ik op en de pijn in mijn knieën is nog niet helemaal weg merk ik. Weer een dag in de hel zijn gedachten die gelijk bezit van mij nemen. De periodes in de ochtend zijn eigenlijk altijd wel te doen en wonder boven wonder begint de zon weer een beetje te schijnen. Er is nog pijn maar er is niet zoveel paniek. De houding is goed, de geest stabiel. Na één periode zitten hebben we gezamenlijk gym.
Men zegt wel eens dat de redding nabij is als de nood het hoogst is en dat geldt zeker voor sesshin.
Als je denkt dat het echt niet meer gaat is er even een toespraak, dokusan, of doen we even theeceremonie waarbij je of Japanse lekkernij krijgt. In de ochtend samen gym doen en de Japanse zoute thee drinken hebben toch een beter effect dan ik had verwacht.
En tussen de periodes door even rusten bij de vijver in de zentuin is vaak een genot. Je zou je zo kunnen inbeelden dat je in Japan vertoeft.
We zitten in een rijtje in de gang en om de beurt gaan we met de leraar praten. Gaat de oefening goed? Heb je nog vragen? Het is het moment om even te kijken of de koers nog goed is en om een beetje motivatie te krijgen om door te gaan.
Ook zijn er toespraken terwijl we in de zendo zitten. De leraar geeft vertrouwen, vertelt over zijn eigen ervaringen in Japan en motiveert ons om verder te gaan.
De laatste dagen van de sesshin schieten voorbij. Er wordt weleens gezegd dat de eerste 3 dagen langer duren dan de hele sesshin
Het is eigenlijk jammer dat het weer voorbij is. Het leven in de sesshin is zo prettig. Iedereen weet wat er moet gebeuren. We zitten samen, eten samen, ruimen samen op, en alles in stilte.
Maar zitten in sesshin is één kant van het verhaal. Terug de wereld in een andere kant.
Na de sesshin is er een koffie en thee met apfelstrüdel.
Terug in de trein zie ik alleen maar boeddha’s.
Suiren-ji is een mooie plek om een sesshin te doen.
Daiten.
