Ik heb al vaak aan de dood gedacht. Maar dat blijkt een eerder theoretische beschouwing te zijn geweest. Als chronisch kankerpatiënt krijg ik geregeld chemotherapie met zoveel nevenwerkingen dat heel mijn lichaam wordt aangetast. Ook geestelijk moet ik me voortdurend beperken door vermoeidheid en doordat sommige lichamelijke en sociale activiteiten niet meer haalbaar zijn. Vanavond drong het pas volledig tot me door dat ik dit leven misschien niet lang meer aankan. Ik wil waardig sterven en misschien is euthanasie dan de consequentie. Ik besefte dat ik ook mijn nabestaanden daarop moet voorbereiden.
Een groot verdriet overmande mij. Geen zelfmedelijden deze keer, maar het besef dat ik dit leven en de mensen rond mij moet loslaten. Hen misschien moet achterlaten voor ik op een ‘natuurlijke’ manier sterf. Ook al is mijn leven maar een moment in de eeuwigheid, het is een kostbaar moment. Elk moment dat ik niet bewust meemaak is een verlies dat niet meer in te halen is. Elk moment dat ik nog leef is kostbaar. Dat was altijd al zo, maar vroeger koesterde ik me in de hoogmoed van de gezonde mens voor wie de dood veraf lijkt, en het leven eeuwig.
Laten we mild zijn voor onszelf. We zijn zo kwetsbaar en we leven niet zo lang. Wanneer we mild zijn voor onszelf hebben we geen schuld, moeten we niets veroordelen, zelfs niet beoordelen. Ook anderen niet, want ook lijk dat niet altijd zo, zij zijn even kwetsbaar als wij. Dat is de essentie van boeddhistisch mededogen.
Laten we blij zijn dat we leven, in weerwil van al die kwetsbaarheid. Laat ons dankbaar zijn, ook al is er geen goddelijke interventie, geen Vader die voor ons zorgt. We kunnen onze dankbaarheid wel richten naar een onzichtbare kracht die dit leven mogelijk maakt. Een universele levensenergie, een boeddha-bewustzijn dat overal aanwezig is, dat alles doordrenkt, van een rots, een plant, een dier tot ons. Zo bevrijden we ons van de illusie dat we een op zichzelf staand individu zijn. Een losgeslagen vorm van leven.
Ook al leven we niet alleen, we moeten we ons er ook bewust van blijven dat we ook een eiland zijn dat we zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat ons ‘overkomt.’ Voor dat besef is scherpte van geest nodig, meedogenloosheid. Wel een meedogenloosheid die gebed is in het doorleven van onze kwetsbaarheid en die van andere mensen. Een meedogenloosheid die elke vorm van sentiment, zelfmedelijden en zelfbedrog doorziet en de realiteit blootlegt, hoe pijnlijk die realiteit ook is.
Cees van Winden zegt
Ik herken de gehele beschrijving, zo sterk dat het ook over mij gaat.
Ik moet de worsteling maar stoppen en me open stellen wat mij nog rest.
Zonder oordelen, zonder veroordelen, zonder mezelf te verwijten.
Dit alles zonder de sterke drang te hebben dat mijn tijd maar kort is.
Bedankt voor deze spiegel, het verbeterd mijn inzicht opstelling en voor acceptatie.
Het gaat u goed
Cees van Winden
Bernadette Willenborg zegt
Dank voor dit eerlijke en mooie schrijven!
Veel moed en liefde gewenst!
Bernadette
katrien Sercu zegt
Namo Amida Bu.
Dit komt binnen als een mep én als een opluchting: een meedogenloze mep (de realiteit van een strijd tegen kanker die je niet kan halen) en het milde van de opluchting (je kan een einde kiezen voor dit nagenoeg ondragelijke lijden).Ik heb ongelofelijk respect en eerbied hoe je met je chronische ziekte omging en omgaat. Het woord ‘euthanasie’ is naar buiten gekomen….Vraag mensen/vrienden rond je als je dat wil, zoals we er waren voor Diane. Diepe buiging, Ksaf, met tranen en dankbaarheid. Je neemt je besluit in Bewustzijn en de rest ligt in de handen van…’het Grotere Geheel’ of hoe het ook noemt. We weten niet hoe het verder gaat… warme knuffel,
Katrien
Piet Nusteleijn zegt
Ksaf, meedogenloos moe(s)t je in je leven keuzes maken…Ontroerd ben ik, nadat ik dit bericht van je gelezen heb. Je gaat uit je denken vallen, en dan kom je terecht waar je nu al bent. Goede reis. Met liefdevolle groet sluit ik me aan bij de reacties.
Marie-Anne zegt
Het raakt me , ik word hier stil van Ksaf ,
Diep respect en waardering om wie je bent.
Marie-Anne
G.S.Khouw zegt
Geachte/beste heer Xavier Vandeputte, Namo Omitofo. Allereerst mijn hartelijke dank voor uw moed en eerlijkheid om uw leerzame boeddhistische leer/ervaring met ons te willen delen, vooral met mij. Ik behoor tot een risicogroep (70+!)en wel dagelijks praktiserend thuis, Chinese Boeddhist. Uw gevoel en gedachten zijn herkenbaar voor mij. Ik wens u niet alleen sterkte toe, goede reis en tot ziens later, Broeder!
Ksaf Vandeputte zegt
Wow, zoveel mooie, oprechte reacties. Bedankt mensen, het doet me erg deugd. Ik stel die euthanasie alvast nog even uit…
Namo amida bu,
Ksaf