Alle maatschappelijke drukte (politiek, media, huishouding) doet ons haast vergeten hoe belangrijk innerlijkheid is in het leven van een mens. En zet je dan ook nog eens stevig in op het promoten van culturele verworvenheden (kunst, wetenschap, technologie) en op de onderbouwing van het belang daarvan (filosofie, psychologie, sociale moraal), dan is het misschien niet zo vreemd als je ongemerkt het geheel uit het oog verliest.
Kruisbestuiving tussen Theravada en Mahayana heeft zin. Er is nog een wereld te winnen wanneer we ons eens werkelijk in elkaar zouden verdiepen.
Er spelen principiële kwesties op dit moment – klimaat, vluchtelingen, democratie – waar de bestaande structuren onvoldoende antwoord op hebben.
Kennis is nog geen inzicht, laat staan wijsheid. Kennis op zich blijft louter een verzameling feiten, zoals je stenen kan verzamelen of schilderijen of opgeprikte vlinders.
In onze westerse cultuur lijden we aan permanente ontevredenheid. Het geluk ligt altijd ergens anders, we moeten nog zoveel doen, we zijn niet oké zoals we zijn, we moeten veranderen.
Hoe moeten we onszelf zijn en tegelijk onze plek in de wereld vinden?
Welk lichaamsdeel steek jij graag in de wind?
De dharma’s zijn leeg. Wat valt er te zien? De leer is leeg. Wat valt er in te zien?
Wie tja heeft sluit zich nergens voor af. Zo vermijdt hij dwaasheid. Hij sluit zich nergens in op. Zo vermijdt hij wijsheid.
