De dakloze kijkt verwonderd op als ik hem aanspreek en een portie warme authentieke aandacht aan hem schenk (en wat ponden in zijn bakje). Een mooi mens, maar blijkbaar onzichtbaar voor de rest van de bevolking. Hij is vrijwel de enige persoon die mij aankijkt.
Manu Grisar
Jukai…
Cadzand, 25 juni 2014. Met z’n drieën zitten we te mediteren in de tempel, de zon schijnt schuin door de ramen aan de overzijde en laat lange rechthoeken op de vloer. Annie, Ton en ik, op een kussen of een stoel.
Sta ik daar wat stof te vergaren…
‘Stof verzamelen’, dat heeft in onze maatschappij een negatieve bijklank, hè? Iets wat statisch blijft, ongebruikt staat wat stof te vergaren …
Maar hier gaat het over helemaal iets anders. Ik moest stof vergaren: Een stukje stof vragen aan mensen die veel voor me betekenen, of ze nu nog leven of al gestorven zijn.
De straat op…
Af en toe breekt het wolkendek open en stopt een warme mens, geeft enkele hete muffins,wat geld, een broodje, enkele koeken, zelfs een croissant.
Een streepjescode die eigenlijk de tralies van je gevangenis wordt
Er is zoveel waardevols te vinden aan het zijspoor. Daar kan je soms perron-geluk zien.
Mensen die wél in elkaars ogen kijken, die weten wat leed is en zó genieten van dat wat ze nog hebben. Mensen die verder kijken dan de etiketten.
Zen peacemakers klankbord en bron voor Manu Grisar
Manu: ‘Mijn droom met de Zen Peacemakers: een levendige sangha waar eenieder zich gesteund weet in hun vrijwilligerswerk, niet in kwantiteit maar in kwaliteit.’
Een donderslag voor niets
Ik had drie vensters open staan maar hoorde het niet.
‘En plots borrelde op die vroege ochtend van diep binnenin dat gevoel van ‘juist’ zitten, op de goede weg, de juiste manier’
Meer dan twintig jaar beoefent de Vlaming Manu Grisar (45) het Tibetaans boeddhisme, in Yeunten Ling (Hoei) en in het Tibetaans Instituut in Schoten. Vier jaar geleden was hij slachtoffer van een zwaar verkeersongeval. Met een dubbele bekkenbreuk, twintig dagen in coma en het verlies van zijn gehoor als gevolg. Manu, getrouwd en vader van twee tieners, heeft dus veel dingen moeten loslaten.
Emmaho – De straat op, de stad als living en slaapkamer
De straatretraite: met enkel je identiteitskaart, een slaapzak en de kleren die je aanhebt “sans domicil” zijn. Je laat je uurwerk, geld, bankkaart, gsm…bezit, achter en wordt een kleine week dakloos in Brussel.
Vlaamse BD’er Manu Grisar als singer/songwriter
Luister naar een onverbeterlijke optimist, het is de moeite waard.
Toevlucht nemen in Antwerpen, als vluchten niet meer hoeft
Het pad volgen om helder te zien. Emmaho was er bij.
