De weg terug heeft lang geduurd. Het omslagpunt ligt ergens in de beginjaren tachtig, tijdens een Zen-weekend in de abdij Maria Toevlucht te Zundert, georganiseerd door en voor de Nederlandse Vereniging van Yogaleraren.
Het sprookje ‘de Kleine Prins’ is het meest vertaalde boek ter wereld, op de bijbel na.
Vanuit het besef dat de grenzen tussen dwaasheid en wijsheid, tussen waan en werkelijkheid, heel dun zijn, is het des te noodzakelijker dat we dit proces volledig bewust beleven, bewust van de dagelijkse zorgvuldigheid en bewust van de totale, onvoorwaardelijke betrokkenheid die van ons gevraagd wordt.
Er is niemand die je vraagt: waar wil je aan werken? Welk doel wil je bereiken? Waar wil je volgend jaar staan? Er is enkel de uitnodiging om stil te worden en je geest en je hart te openen. Let it rain.
Puhua trapte de eettafel omver. ‘Wat grof!’ riep de meester.
Bay Hagebeek: ‘De sangha als Boeddha gaat uit van de kracht van vriendelijkheid, connectie en vrijheid.’
Het artikel Boeddhisme en wetenschap in het Boeddhistisch Dagblad verdient een vervolg dat ingaat op de vraag in de titel, die in recente artikelen naar voren is gebracht.
In de laatste twee decennia, voordat mindfulness modieus werd, was het boeddhisme dat in dialoog was met wetenschap vooral het Tibetaans boeddhisme. Aanvankelijk werd het boeddhisme nog gezien als afgoderij en was het zo gedegenereerd dat het de naam boeddhisme niet verdiende. Nu houdt de Dalai Lama jaarlijks seminars met vooraanstaande wetenschappers.
Vanaf mijn zestiende ben ik op zoek geweest naar een fundamenteel antwoord op de onvrede in mijn bestaan. In mijn geval had dat met vrijheid te maken, al had ik geen idee wat voor vrijheid.
Meesterproevers, de dharma is als een spreker zonder mond. Een letter zonder font. Een schijtgat in de grond.
