• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Elfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Eelco van der Meulen
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
  • Privacy

Home » Interviews » Ahobel Nuytinck – ‘Die stank, het vuil, ik was dat totaal niet gewend, maar het stemde tot nederigheid.’

Ahobel Nuytinck – ‘Die stank, het vuil, ik was dat totaal niet gewend, maar het stemde tot nederigheid.’

10 oktober 2018 door gastauteur

Ahobel Nuytinck (62) was in september als vrijwilligster van de stichting Because We Carry in het Griekse Lesbos waar (boot)vluchtelingen worden opgevangen. Zij kwam in aanraking met mensen die op plaatsen verkeerden die door de BBC als the worst place on earth to be wordt beschreven. Henk van Kalken sprak voor het Boeddhistisch Dagblad met Ahobel die als boeddhiste het begrip mededogen in de praktijk brengt. ‘Ontwikkeling van compassie vanuit het hart.’

Tekst Henk van Kalken

De woning in het kalme Roderwolde is voor mij vertrouwd terrein. Ook de bewoonster, Ahobel Nuytinck ken ik. Het oogt binnen ordelijk, met verrassinkjes op plankjes en kastjes. Enkele eigengemaakte schilderijen hangen verspreid door de woonkamer. Een bijzonder, houten bas-reliëf met het tot mildheid stemmende gelaat van de Boeddha hangt zowel prominent als bescheiden aan de muur.

Ik word hartelijk welkom geheten met thee, eigen gebakken taart en dadels. Ze spreekt met een zacht, licht, Vlaams accent, dat aangenaam in het gehoor ligt en dat verwijst naar haar Belgische roots. Ahobel is als vrijwilligster in september dit jaar naar Lesbos geweest en heeft daar ervaringen gehad die elk weldenkend mens tot nadenken stemt. Ze vertelt haar aangrijpende verhaal met hier en daar wat tijdssprongetjes en zijpaden.

Over mijn eerste vraag hoefde ik niet lang na te denken:
‘Wat drijft jou?’

Ahobel denkt even na over de formulering. ‘Ja,’ zegt ze dan nog half nadenkend. ‘ik heb daar zelf ook bij stilgestaan. Wat was mijn drijfveer? Ik kom uit een familie waarbij sociale inzet een belangrijk element is. Daarnaast betekent voor mij zestig plus ook meer richting kwetsbaarheid gaan. Nu ik nog in goede conditie ben, wil ik mijn energie eens volledig gratuit besteden aan anderen. Dus dienstbaarheid, en wat mij betreft volledig vanuit het hart.

‘Maar in feite was je daar toch al mee bezig?’

‘Inderdaad, ik werk in een hospice (plaats waar mensen in hun laatste levensfase verzorgd worden), tien uur per week minimaal. Maar dit pakket – Lesbos – gaat buiten mijn persoonlijke comfortzone. Dat initieert ook moed bij mijzelf.’

‘Was dat een subdoel, moed initiëren?’

‘Ja, ouder worden betekent dat je focus verkleint en deze actie, naar Lesbos gaan, betekent ook om je actieradius levendig te houden.

‘Ik weet dat je veel affiniteit met het boeddhisme hebt. Heeft dat ook een rol gespeeld bij je motivatie?’

Ahobel antwoordt gedecideerd. ‘Jazeker! Ontwikkeling van compassie vanuit het hart. Dat zijn items in mijn leven die heel belangrijk zijn. Ik beoefen Vipassana en ben daarnaast ook mindfulnesstrainer. En ik ben ook opgeleid als compassietrainer en in het Vipassanacentrum in Groningen geef ik cursussen Insight Dialogue.

‘Zou je kunnen zeggen dat je door die compassie gedreven wordt?’

‘Ja, ruimte in het hart maken, gelijkmoedigheid en zachtmoedigheid en medemenselijkheid, kortom liefdevolle vriendelijkheid betrachten. Dit zijn dingen die mij in de basis motiveren om dingen te doen. Ook in mijn houding naar mensen en mijzelf toe.’

‘Hoe kwam je op het idee om met Because We Carry (de stichting die vrijwilligers uitzendt) in zee te gaan?’

‘Ik ontmoette in het hospice iemand die ik over dit project hoorde spreken, en ik ontmoette nog twee vrijwilligers uit Roden, die op Lesbos geweest waren, en toen ben ik gaan kijken en onderzoeken wat dat voor organisatie was en wat ik hierin kon betekenen. Ze lacht: ‘Elk jaar ben ik voor mezelf aan het uitkijken naar een item waarbij ik uit mijn comfortzone ga. Toen ik hierover hoorde voelde ik vanuit mijn buik: dit ga ik doen! Vervolgens ben ik gaan uitzoeken wat die organisatie precies is, wat ze doen en waarom.’

‘Denk je nu niet: ik heb nu wel een item voor de eerstvolgende vijf jaar gehad?’

Ze lacht, maar klinkt dan voor het eerst geëmotioneerd. ‘Dit was heel intens!’ Ik ben nog nooit lijflijk in een situatie geweest waar zoveel basaal leed en pijn te zien, te horen te ruiken was.’

‘Voor we hier verder op ingaan, je hebt eerst iets anders gedaan, een fonds gegenereerd om dit te kunnen doen.’

‘De organisatie Because We Carry heeft elke week vrijwilligers die geld inzamelen, zodat in het kamp Kara Tepe alle bewoners een ontbijt kunnen krijgen. Dat wordt aangekocht met het geld dat wij ingebracht hebben. Zo heb ik vanaf mei acties georganiseerd, onder andere wat ik noemde ‘Een ontbijt voor ontbijtjes.’ Ik gaf hier bij mij thuis een ontbijt voor vijftien mensen op basis van vrijgevigheid. Ik heb ook een Griekse dansdag georganiseerd, een voordracht in het boeddhistisch centrum gegeven over ‘Because We Carry,’ een nieuwsbrief…’

‘En toen was je daar, en je stapte uit het vliegtuig. Was je mentaal voorbereid op wat komen ging?’

‘Nee, totaal niet. Ik had verhalen gehoord, fotoboekjes gezien over verdriet en vreugde dat daar was, maar ik dacht: ik zie het wel. In de eerste week logeerde ik bij een Griekse dame in Airb&b. Zij vertelde me alles over de situatie van de Grieken, de economische crisis en desondanks hun bereidheid om vluchtelingen op te vangen. En hoe dat een enorme wissel trekt op de Griekse bevolking, met name in de buurt van Mytellini. De Griekse dame vertelde ook dat de eigen bevolking van Mytellini nauwelijks nog in het ziekenhuis terecht kon omdat daar alle bedden bezet worden door vrouwen die in de kampen verkracht worden, zwanger zijn, het kind door verkrachting niet meer willen en dan in het ziekenhuis bevallen. Er zijn heel veel kindertjes daar. Ik weet niet wat daar mee gebeuren gaat. Wat een start in het leven!’
Terwijl Ahobel doorvertelt sijpelen de emoties in haar relaas duidelijk door als ze vertelt wat ze vanaf haar aankomst gezien en beleefd heeft.
‘Ik zag hele stapels ‘zwemvesten’ van de vluchtelingen. Die bestaan gewoon uit spons. Dat verzadigt met water en heeft totaal geen drijfvermogen. Als ze het overleven worden ze met de bus naar Moria gebracht, waarvan de BBC schreef: The worst place on earth to be. Het is een oude gevangenis, waar toen ik er was negenduizend mensen zaten. Zodra je binnenkomt zie je op een betonnen baan allemaal mensen zitten op stukken karton. Die zijn net aangekomen, zo van de bootjes. Die mensen hebben helemaal niets, die zitten daar gewoon te wachten tot ze aangesproken zullen worden en in een kooi terecht zullen komen. ‘Onze’ kooi was sectie C waarin alleen maar vrouwen zitten. Het riep bij mij associaties op met een concentratiekamp. Ik had alleen met de vrouwen bemoeienis, niet met de mannen.
Naast Moria is er nog een kamp gekomen, Olive Groove, waar 3000 mensen zitten, aanvankelijk allemaal Afghanen, later alle bevolkingsgroepen door elkaar. Het is een oude olijfboomgaard. Deze mensen – ook met grote gezinnen – improviseerden hutjes van plastic en olijftakken. Met Because We Carry zijn we daar een middag gaan schoonmaken en dat vond ik ook indrukwekkend.’

Ze pauzeert even, helemaal in haar herinnering. ‘Drie waterpunten voor 3000 mensen, tien wc’s,’ hervat ze. ‘Die stank, het vuil, ik was dat totaal niet gewend, maar het stemde tot nederigheid. Gevlucht voor de oorlog en dan zó te moeten leven. Ik liep op enig moment huilend een moment weg van die situatie, toen een Congolese vrouw met een klein manneke van 8 maanden op haar arm, die dat zag, mij aansprak en mij troostte.’ Ahobel kijkt even voor zich uit en gaat dan verder: ‘Kom, je hoeft niet te huilen,’ zei die vrouw. ‘Ik heb het hier beter, kijk maar eens in mijn tentje.’ Ik dacht: wát een power! In zo’n situatie verkeren en mij dan troosten!’

‘Hoe zag het er verder uit in Moria?’

‘Je zag overal tenten en containers met gangetjes daartussen. Ik mocht op uitnodiging van een Congolese vrouw in een container kijken. Ze woonden daar met dertig vrouwen, alle nationaliteiten door elkaar. Er waren stapelbedden en ze mochten daar om de beurt slapen.’ Hier stokt de stem van Ahobel door de emotie die de herinnering opriep.

‘Als je dan beseft dat hun eerste gesprek met de autoriteiten pas in november 2019 zal plaatsvinden,’ gaat ze verder. En dan fel: ‘Ik vind dat mensonterend!
’s Morgens mochten ze om vijf uur in de rij gaan staan voor een ontbijtje om negen uur – áls er nog ontbijt over is tenminste. Dit is echt om te janken, ik zal dat beeld nooit vergeten! Het is bekend dat veel kinderen, maar ook volwassenen daar zelfmoordneigingen hebben. De situatie is inmiddels wel íets verbeterd. Er zijn de laatste tijd 2000 mensen uit Moria vertrokken van de 9000. Toch heeft de Griekse regering slechts één arts in het kamp. Eén op 9000 mensen.’

‘Wat deed je nog meer?’

‘Ik heb in Moria yogalessen verzorgd.
De yoga, stressherkenning- en regulering, krachtoefening en ook dansen, zo van: laat maar eens zie hoe in jouw cultuur gedanst wordt, werd gegeven op een kleine plek, in de brandende zon. Het bestond allemaal naast elkaar; lachen, huilen, maar je zag ook enorme veerkracht.
En terwijl ik daar met yoga bezig was waren er rondom de plek allemaal vrouwen bezig in een teiltje kleren te wassen en op te hangen, overal vandaan druppels die op ons spatten…’ Ze lacht bij de herinnering.

‘Zijn er naast al die verdrietige dingen ook nog positieve zaken te vertellen?’

‘Zeker! Positief is dat Because We Carry daar in Kara Tepe één van de Ngo’s (Niet-Gouvernementele Organisatie) is die ontbijt brengt, die vrouwen, mannen- en kinderactiviteiten activeert en organiseert. Samen met een aantal andere Ngo’s worden daar menselijkheid en vriendelijkheid ingebracht, twee belangrijke items.’
Ze schiet weer in een herinnering: ‘We zijn een hele dag bezig geweest om van oude, kwart-dekbedhoezen pakketjes te maken met klosjes garen, naald en draad en wat fournituren te geven aan de vrouwen. En dat is daar goud, ze gingen er van uit hun dak.’

Heb je nog een slotboodschap?
‘Dat het essentieel is dat mensen ‘gesensibiliseerd’ worden voor dit soort problematiek. En dat laten blijken via actie ondernemen, geld doneren, maar alsjeblieft, voeg iets toe. Dat kan via info@becausewecarry.org, of via Shower Power (Showerpower.org) vrijwilligers die dagelijks met een busje vrouwen en kinderen ophalen en naar de drie douches brengen. Er zijn hele goeie initiatieven die vanuit de plaatselijke behoefte ontwikkeld worden.’ Ahobel haalt diep adem. ‘En het resultaat daarvan werd prachtig verwoord door de woorden die Jawad, een Iraanse man wiens zoontje van twee werd vermoord en die met zijn vrouw vluchtte. Hij zit al twee jaar vast op Lesbos, werkt als vrijwilliger bij het uitdelen van het ontbijt.
Hij zei: ‘Bedankt voor het brengen van vriendelijkheid en menselijkheid. Dankzij het feit dat we zien dat er mensen zijn die dit brengen, kunnen wij hoop houden.’

Ik neem met een gemengd gevoel afscheid van Ahobel en loop de zonneschijn in. Gemengd, want enerzijds is er verbijstering en afschuw over wat de mensen elkaar aandoen, en anderzijds is er een gevoel van warme dankbaarheid voor hen die dankzij hun inspanningen het verschil maken in levens van anderen die het zo nodig hebben. Oftewel: mededogen in de praktijk.

Over Because We Carry
In de zomer van 2015 hadden drie Amsterdamse vrouwen er genoeg van om machteloos toe te kijken hoe er moeders, vaders en kinderen verdronken tijdens hun vlucht naar veiligheid. Ze besloten de kinderen en hun families te gaan helpen en startten een enorme inzamelingsactie voor babydragers. Zonder EHBO diploma en nog nooit in de frontlinie gestaan van een humanitaire crisis vlogen de vrouwen, met veel media aandacht, vol energie en met 1000 babydragers in het ruim naar Lesbos.
Hier werd gelijk duidelijk dat de situatie veel schrijnender was dan ze zich hadden voor kunnen stellen en schakelden ze gelijk; naast de babydragers werden er ook bananen en flesjes water uitgedeeld aan de mensen die zonder enige bezittingen of geld hun thuisland waren gevlucht en kilometers moesten lopen.
Een groter plan, en meer hulp was nodig dus bedachten de vrouwen onze formule: elke week een fris, nieuw team van over de hele wereld de kans geven om op Lesbos het verschil te maken. Het doel? De vlucht, en steeds vaker het verblijf van mensen op de vlucht iets dragelijker te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Boeddhisme, Geluk, Gezondheid, Interviews, Mensenrechten, Misbruik, Zorg Tags: Ahobel Nuytinck, Because We Carry, bootvluchtelingen, hel op aarde, Henk van Kalken, Lesbos, vluchtelingen, vrijwilligster, yoga

Lees ook:

  1. Henk van Kalken – Valse Guru’s
  2. Henk van Kalken – ‘ik heb mezelf voor een groot deel bevrijd’
  3. Thaise monnik door VN geëerd vanwege steun aan miljoenen vluchtelingen
  4. Geloof en intieme zaken

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Piet Nusteleijn zegt

    11 oktober 2018 om 15:29

    “Dank zij het feit dat we zien dat er mensen zijn, die menselijkheid en vriendelijkheid brengen, kunnen wij hoop houden”.
    Liefdevolle groet!

Primaire Sidebar

Door:

gastauteur

diverse schrijvers 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

  • 19 augustus 2022 - 21 augustus 2022
    Retraite weekend | Vreugde van zijn: gelukkig zijn | Live | 19-21 aug
  • 22 augustus 2022 - 26 augustus 2022
    3-daagse boeddha vakantie
  • 26 augustus 2022 - 28 augustus 2022
    Retraite weekend | Liefde en Compassie voor jezelf en anderen | Live| 26-28 aug
  • 29 augustus 2022
    Discovering Buddhism open Class
  • 30 augustus 2022
    Inloopavond Maitreya instituut Amsterdam
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Boekbespreking – Vrije staatkundige stellingen

    Erik Hoogcarspel - 17 augustus 2022

    De “Vrije staatkundige stellingen” ademt de sfeer van de moderniteit, de sfeer die het meest treffend werd verwoord door René Descartes, die 15 jaar daarvoor was overleden. Alles wat werkelijk is, is redelijk en alles wat redelijk is, is werkelijk.

    De rafelkant van onze democratische rechtsstaat – deel 2

    Kees Moerbeek - 14 augustus 2022

    De belangrijkste taak van de rechtvaardige, ‘wiel-draaiende vorst (de rājā cakkavattī) is het opheffen van armoede, die leidt tot diefstal en ander moreel wangedrag. De manier om criminaliteit te bestrijden is niet wreder straffen en de wet strikter toe te passen, maar mensen een gelegenheid en een perspectief bieden om op een eerlijke manier hun brood te verdienen. Hebben de mensen een acceptabele levensstandaard dan berokkenen zij anderen geen kwaad en zal het land vrede en rust kennen.

    De rafelkant van onze democratische rechtsstaat – Deel 1

    Kees Moerbeek - 7 augustus 2022

    De auteur signaleert een onontkoombare overgang naar een staatsgrenzen overstijgende vervlechting van belangrijke leefomstandigheden op economisch, cultureel, klimatologisch en technologisch gebied. Het verlies van houvast dat dit veroorzaakt valt samen met het verlies van de bescherming door de verzorgingsstaat. Dit wordt verergerd door de onverschilligheid in leidende politieke en economische kringen ten opzichte van de onzekerheid die de veranderingen oproepen. De weerstand die dit alles opwekt neemt op veel plaatsen onder invloed van populistische en autoritaire bewegingen ‘de vorm aan van een afwijzing van anderen, andersdenkenden en andersverschijnende mensen.’

    Woef hé…een signalering

    Erik Hoogcarspel - 4 augustus 2022

    Georg Luck (1926 – 2013) was hoogleraar aan de Universiteit in Baltimore, Verenigde Staten in de klassieke cultuur en talen. Aan het einde van zijn carrière heeft hij op verzoek van een collega een studie uitgevoerd naar een heel aparte groep van filosofen, de cynici. Het wordt cynicus is afgeleid van “hond”, kynos. Deze “honden” predikten voor het volk en leidden talentvolle leerlingen op.

    De kinderen hebben nu rust nodig. Over ouderverstoting.

    Rob van Boven en Luuk Mur - 2 augustus 2022

    De kinderen waren 5 en 4 jaar toen de moeder vertrok met de kinderen. Ze wilde niet langer als slaaf behandeld worden door haar man. De kinderrechter besliste dat het woonverblijf bij moeder was, er kwam een bezoekregeling met vader en er werd opgelegd dat de ouders mee zouden doen aan ouderbemiddeling. De bemiddeling werd geen succes en ook een tweede en derde poging mislukte. Toen kwam er een melding bij Veilig Thuis door de vrijwillige jeugdhulpverlening.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Zonder opstaan geen vallen
    • Het jaar 2022 – dag 229 – ontwikkelen
    • Boeddha in de bajes –  De zin van het leven, Chantal
    • De hunkering naar heil en de macht van zelfbedrog
    • Boeken – Je weg vinden in het daoïsme

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens