Joop Hoek sprak jaren geleden met een Amsterdamse boeddhistische politieman over de invloed van het boeddhisme op de politie. ‘Als ze morgen tegen mij zouden zeggen dat ik hetzelfde werk kan doen, maar zonder vuurwapen, zou ik dat gelijk doen.’
Achttien jaar verbleef Sunil in het klooster en leerde de sutra’s van de Pali Canon. Later kreeg hij een beurs voor Canada en behaalde daar een PhD in linguïstiek. Pas in Amerika leerde hij echt mediteren, bij het Vipassanacentrum. Veel later, in Engeland, zag hij op een goede dag een advertentie voor een buddhist chaplain (geestelijk verzorger) in de gevangenis, en zo kon hij zijn boeddhistische achtergrond gaan aanwenden.
‘Ik ga niet meer mee in emoties en maak geen keuzes. Ik zeg gewoon: dit voelt niet goed aan en ik wil niet weten waarom.’
Ik denk er over na om levende kreeften te kopen en en ze in de Oosterschelde weer vrij te laten. Niet doen, zegt journalist en zeevisser Hessel de Ree. Waarom is deze boeddhistische wijze om levende wezens te redden niet altijd okay? Zet ze terug in een aquarium, adviseert de journalist.
Dat bombardement op Rotterdam, de vraag: waarom, waarom ik, wat heb ik misdaan, het zoeken naar een antwoord. Dat heeft Van de Wetering, zoals hij zelf een paar keer tot uitdrukking heeft gebracht, laten verworden tot een zoeker. Dat vind je terug in De lege spiegel , waarin hij beschrijft hoe hij na anderhalf jaar vol twijfel het Japanse zenklooster verliet.
Stine Jensen sprak uitgebreid met filosoof André van der Braak over volgen. De hoogleraar boeddhisme en zenleraar raakte op zijn zeventiende in de ban van de Amerikaanse goeroe Andrew Cohen. Van der Braak verbrak zijn relatie, zei zijn ouders en zijn baan vaarwel en kocht een enkeltje USA. Elf jaar later keerde hij gedesillusioneerd terug naar Nederland.
In het interview, dat met een online verbinding tot stand kwam, zei de Tibetaanse geestelijke leider dat hij de afgelopen maanden in isolatie is geweest om zijn gezondheid te waarborgen te midden van de corona-pandemie.
‘Toen ik op de Noorder Poort kwam was mijn grootste opluchting dat iedereen hetzelfde werd behandeld. Ik kwam binnen met lange haren, die gingen eraf, en iedereen liep in dezelfde robe. Dat is in de gewone maatschappij heel anders.’
‘Mijn naam is Ardan. Ooit een boeddhistische monnik. Nu een boeddhistische leek. Ooit een zenleraar en kok in een zenboeddhistisch centrum. Nu een brugwachter.’
Pianist Xavier Boot mediteert bij Zen Centrum Amsterdam. Welke muziek geeft hem kracht in tijden van crisis? Hij geeft zijn ‘playlist’ (bij Spotify) en licht die toe.
