Eunice Frijde leeft als een moderne nomade en werkt als spiritual-storyteller. Vanaf 2006 mediteert ze en volgt ze trainingen bij Phuntsok Chö Ling in Rotterdam. Eunice richt zich met name op het integreren van haar boeddhistische beoefening in het dagelijkse leven: het leven beschouwt zij als de ultieme kans om haar mind te trainen. spiritual-storytelling.com
‘Wie zijn wij wanneer we onze beperkende gedachten, emoties en zienswijzen loslaten? Wat blijft er over? Koans dagen ons uit om te contempleren op onze ware aard en op onze relatie met onszelf en anderen. Ze inspireren ons om na te denken over alle aspecten van het leven: geluk, plezier, pijn en lijden.’
Zo las Martin op zijn vijfendertigste de boeken van Krishnamurti, een spiritueel leraar uit India. Een van de veronderstellingen van Krishnamurti was: hij die een ander volgt, houdt op de waarheid te volgen.
‘Wie zijn wij wanneer we onze beperkende gedachten, emoties en zienswijzen loslaten? Wat blijft er over? Koans dagen ons uit om te contempleren op onze ware aard en op onze relatie met onszelf en anderen. Ze inspireren ons om na te denken over alle aspecten van het leven: geluk, plezier, pijn en lijden.’
Ik leg aan Pepijn voor dat iemand die onbekend is met de teachings van de Boeddha misschien het idee kan krijgen dat hij leeft als een boeddhistische fanaat. Ik vraag daarom of hij kan uitleggen hoe zijn dharmabeoefening tot uiting komt in het dagelijkse leven zonder boeddhistische termen te gebruiken.
Met vallen en opstaan en een enorme belangstelling voor de Tibetaanse cultuur en de boeddhistische filosofie transformeerde Linde Stelling (31) haar zelfbeeld en perspectief op het leven. Ze praat heel openhartig en vlot over haar reis en de zoektocht naar haar eigen identiteit.
Het transformeren van mijn donkere gevoelens was een behoorlijke kluif. Uit ervaring weet ik dat zelftransformatie vraagt om een flinke toewijding aan meditatie en het werken aan je innerlijk.
‘Wanneer ik op mijn meditatiekussen zit, zijn alle gewaarwordingen in mijn lijf tijdelijk van aard, en zo weet ik dat ik in de toekomst niet meer elke dag boos voor mijn huidige klassen zal staan.’
Hoezeer de groep zenpeacemakers ook probeerde om als daklozen te leven, in de praktijk is het toch anders. Dat is de luxe: zij leefden niet in een ellendige situatie want hun mobiel en bankpas lagen in een kluis op het station in Keulen.
‘Ik denk dat de straatretraite in mij heeft losgemaakt dat ik toegankelijker en opener ben geworden en ik mij realiseer dat ik ook andere mensen blij kan maken met aandacht en een praatje.’
